Hallo allemaal,
Na mijn eerdere blog van het ultimatum waarop mijn ex verschenen is, maar die uiteindelijk anders verlopen is dan gedacht.. heb ik mede op advies van jullie het contact verbroken.
Ik heb gezegd dat hij me dan vanaf toen beter met rust kon laten.
Hoewel ik hem sindsdien nog steeds alle dagen miste, en ik elke dag aan hem heb gedacht liet ik dit niet meer aan hem weten.
Ik had mijzelf erin berust. Ik leerde de pijn alleen te dragen en om het een plek te geven, te accepteren dat die pijn er misschien nog wel een tijdje zou zijn, maar dat contact met hem het niet op zou lossen.

Drie weken geleden besloot ik weer eens op een date te gaan, hij leek me wel leuk en ik was benieuwd wat het mij zou brengen. De date was best prima, we zijn een hele dag samen geweest. Maar ik merkte dat van zijn kant de klik er meer was dan van mijn kant. Ik merkte ook dat ik hem aan het vergelijken was met mijn ex, niet echt fair leek me.
Dit heb ik een aantal dagen later tegen hem eerlijk verteld. Dat ik er minder voor voelde dan hij, sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken.

Een dag later na de date kreeg ik een sms … van mijn ex met de woorden 'als je nu naast me lag'. Ik heb geprobeerd dit berichtje te negeren, voor mijn eigen bestwil. Maar zwak als ik ben.. heb ik de dag erna weer iets terug gestuurd.
Het bleek dat hij me miste, en dat hij normaal gesproken zichzelf altijd goed kon verschuilen achter 'muurtjes' zoals we dat samen noemden, maar dat dat de laatste tijd niet meer ging. We hadden nog wat heen en weer gesmst en besloten elkaar te ontmoeten.

Dat hebben we dus gedaan, ik was heel erg zenuwachtig, want ik dacht..wat als dat gevoel wat ik denk te hebben met en door hem er niet meer is, wat als het helemaal niet zo fijn is als we beiden denken om elkaar weer te zien. Maar ik vond dat het goed was hem weer eens te zien. Gewoon om er is achter te komen wat er nog zit nu hij zelf ook aan zijn gevoelens toe gaf..En niet net als de laatste keer bij het 'ultimatum' zich achter zijn 'muurtjes' verschool.

En vanaf moment 1 dat ik hem zag, was alles zo fijn! Net alsof het jaar ertussen er nooit is geweest. We hebben lang gepraat, over zijn werk, mijn werk, vrienden, familie etc. Ik weet nog dat ik dacht WOW ik weet nu gewoon meer van je dan toen we op het einde van onze relatie waren.
We hebben elkaar daarna heel lang en innig geknuffeld (tevens ook seks gehad, hier heb ik overigens geen spijt van). Het voelde als een droom.. Hoevaak en hoelang ik niet had gedroomd van zo'n weerzien en nu was het dan toch echt zo ver. Ik begreep het ook niet heel goed, hij was zo lief. Hoe kon dat nou zo opeens? Zag hij nu dan toch echt in dat hij mij terug wilde in zijn leven? Toen hij weg was smste hij, dat het fijn was me te zien.

Een paar dagen later vroeg hij of ik nog eens wilde afspreken, hij wilde eten voor me koken en samen aan een nieuwe serie beginnen (we keken samen altijd series). Ook deze afspraak is al geweest, het was weer heel erg fijn. Weer hebben we seks gehad.. en weer voelde het heel goed. Hij heeft me thuis gebracht en zei in de auto, dat was gezellig toch? Ik zei ja..
Later toen hij zelf weer thuis was, kreeg ik weer een sms dat hij het fijn vond.

Nu komt dus het dilemma morgen zie ik hem weer. We gaan verder met onze serie kijken en hij wilt weer graag iets voor me koken. Eten was van ons samen een passie..
Nu zit ik met het volgende; het voelt voor mij zo goed, ik merk dat ik al gauw meer wil. Dat mijn gevoelens weer helemaal aangewakkert zijn, dat ik opnieuw verliefd word en dat ik de neiging heb hem elke dag veel te spreken.
Bewust hou ik wat afstand, bang om gekwetst te worden, maar ook bang om hem weg te duwen.

Ik wil graag advies van jullie of ik morgen aan hem moet voorleggen waar we precies mee bezig zijn. En dat deze afspraken voor mij meer betekenen dan een fijne dag. En wat zijn intenties zijn? Ik zou zelf op het moment ook nog niet goed weten wat ik zou willen, daarom ben ik bang dat ik hem meteen weer aan het benauwen ben omdat hij het zelf misschien ook nog niet zo goed weet. Maar ik wil er zeker van zijn dat hij geen spelletje met me speelt. Moet ik het nog even aankijken hoe ons contact verder verloopt, of morgen dit onderwerp toch al proberen aan te kaarten.. en zo ja hoe dan?

En dat als hij geen spelletje met me speelt, hoe moeten we dit dan aanpakken, het is lastig om na een jaar iets op te bouwen terwijl er zoveel gebeurd is.

Ik weet dus eerlijk gezegd niet heel goed waar ik mee bezig ben, waar we mee bezig zijn. Maar durf de confrontatie niet aan te gaan omdat ik bang ben het fijne gevoel te verpesten.

what to do?