Waar sta ik nu?...
We zijn nu zo'n 26 dagen verder, waarin IK geen contact gezocht hebt, me eigen soms nagelbijtend in heb moeten houden
om hem niet te berichten, 26 dagen waarin ik steeds weer een klein stukje dichter bij mezelf aan het komen ben.
Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, om mijn eigen fouten en mijn aandeel is deze, uit te pluizen!
Op zoek gaan naar mezelf, op zoek gaan waar mijn gedrag vandaan komt, er is me in de dagen dat ik NIET
met mn lief bezig ben geweest een hoop duidelijk geworden voor mezelf...

Het is fijn om uit liefde voor de ander, jezelf eens te gaan onderzoeken, en daarbij verschillende vragen
die ik tegenover mijn lief had,waar als vanzelf een antwoord op komen.
Zoals gezegd ik ben er nog lang niet, ik heb nog altijd dagen waarin ik hem dolgraag zou willen contacten.
Maar dan roep ik mezelf tot de orde, en weet ik dat ik de juiste beslissing neem, om het niet te doen.
Zijn rust, is mijn reis....

Echter merk ik wel aan mezelf dat ik sinds zaterdag, toen ik zijn naam op zag lichten in mijn telefoon
Dat ik ergens weer een terugval kreeg, die nu eigenlijk al een paar dagen voort beduurd.
Het is niet de bedoeling, dat ik me weer mee laat slepen, in al mijn verdriet en emotie....
Het enige doel wat ik dan ook voor ogen wil, en moet houden,is dat ik mijn lieverd liefdevol los moet laten.
En het pad moet blijven bewandelen die ik nu op het moment bewandel....

Iemand vroeg mij van de week, waarom wis JIJ zijn nr niet?
Wat mij natuurlijk weer aan het denken heeft gezet, ik wiste zijn nummer niet omdat hij mij toch al geblocked
had, maar vooral ook een test voor mezelf, dat ik trots op mezelf kon zijn, dat ik hem niet berichten zou
terwijl zn nr voor het oprapen ligt in mn telefoon.
Maar was dat nou echt de reden??? of heb ik ergens nog een stukje hoop gehad? wat overigens nergens op slaat.
En zo kom ik weer dieper in mezelf, en komen ook alle antwoorden weer vanzelf....
Inmiddels heb ik voor mezelf de stap gezet, om het laatste te doen wat goed voor me is, nr gewist....

Zwaar heb ik het wel de afgelopen dagen, zwaar omdat ik ontzettend slecht slaap, ontzettend veel hoofdpijnen heb,
ontzettend veel huil, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik hier door heen moet, en zo kom ik iedere dag een piepe
beetje bij mijn eigen ik, en daar ben ik mijn lieverd dankbaar voor.
Zonder hem had ik waarschijnlijk nog jaren door gegaan met leven zoals ik deed.
Daarom zal ik hem ook liefdevol los kunnen laten, hem zijn pad laten bewandelen, met veel kracht op zijn pad
En ik, hij laat mij een mooie reis maken, een reis naar een mooie IK....

Liefs Pallamallwoman