spui het hier, daar is het hier volgens mij voor... en vooral ook niet aarzelen om toch als je kan vrienden hierover te benaderen. Ik ben zelf iemand die altijd in mijn eigen schulp terugkruipt en er met niemand over praat en dan ga ik de hele avond zitten huilen of simmen terwijl als je er toch met iemand over probeert te praten, het enorm oplucht... we zitten hier helaas allemaal in het zelfde schuitje...

liefs,

Ilse

He Bjorn,

Wat een zootje kan een mensenleven soms zijn he? Je gevoel helemaal op zijn kop, pijn in je hart en buik vanwege het afscheid en het verdriet. Ja, iedereen op deze site weet precies waar je het over hebt.
Voor mij is het nu ook nog geen week geleden. Het is zwaar, vermoeiend, pijnlijk en zo k..... Ik probeer het niet te verdringen, maar wil er ondanks de anwezigheid van het gevoel niet de hele dag slachtoffer zijn. Ik ben bezig, ruim mn huis op, doe de was, verschuif meubelen zodat herinneringen weg zullen gaan.
Maar 1x per dag gun ik mezelf de pijn. Dan ga ik max 45 min in de tuin zitten en ga ik een potje janken, me helemaal in mezelf verliezen. Me zo zielig vinden dat ik het gevoel heb dat ik mijn ingewanden naar buiten kan huilen. Ken je dat?
Daarna probeer ik mezelf weer op te krikken. Moet ik van mezelf weer aan de gang.
Ik heb het geluk dat ik veel lieve vrienden heb. Ik kan bellen of smssen wie ik wil. Dat scheelt veel. Voel ik me niet zo alleen. Jammer dat jij dergelijke vrienden niet hebt..... Spui hier alles, ga een dag zitten om veel te lezen en te reageren op anderen. Het helpt echt!!!!!

Liefs,
Irma

Hey Bjorne,

Hoe gaat het vandaag? Ik moet zeggen dat ik het zo aangrijpend voelde jou schrijven waar kan ik heen?
Hoewel ik zelf niet meer over mijn verdriet praat in iedergeval niet meer met vrienden bedoel ik zou ik als ik jou was toch proberen dit wel te doen. Er zal toch wel iemand wel zijn met wie je even de lege gapende gevoel van eenzaamheid kan delen ook al is het een tel. gesprek?
Ik ken dit gevoel en ik ben zelf een beetje verdooft geraakt. Ik ben erachter gekomen dat je allemaal zelf moet verwerken maar het is heel fijn dat je even de stilte om je heen doorbreekt door alleen maar te praten met iemand. BEl en vraag desnoods aan degene die je belt hoe het met haar/hem gaat?
Wat ook misschien een beetje help is dat je een wandeling buiten het liefs een beetje in een bosrijke omgeving maakt. Ook al loop je als een sombie bij en voel je je als een sombie.Blijf doorlopen en dan terug naar huis. Of schrijf en stuur voor iemand een kaartje. Gewoon omdat je pijn en verdriet heb maar toch even aan iemand anders een kaartje gaat sturen. Ach het zijn maar mogelijke pleisters die je als advies krijgt. Je moet door deze periode heen.

Ik wens je heel veel sterkte.

Groeten.
Lammetje

Ik vind je verhaal moeilijk te begrijpen, je hebt een goede relatie maar maakt het toch samen uit omdat je een "flierefluiter" bent, maar voelt je dan heel aleen, bent heel erg selfcentered en bent eigenlijk jezelf alweer aant uitstreken naar een ander(en). Wat waarschijnlijk resulteerd in weer een relatie van twee, drie jaar en dan ga je dan weer weg? Laat je dan weer iemand achter? Of ben je dan opeens volwassen en blijf je dan, sorry ik begrijp er niks van..Wellicht ben ik dan heel naief...
Groet en sterkte Tijger.