Het is nu 2 weken en half sinds we uit mekaar zijn... nog heel pril maar omdat alles al zolang aansleepte zit ik al verder in de verwerking, ik had al een deel onbewust verwerkt toen we nog samen waren denk ik.
Ofwel had ik hem minder nodig dan ik mezelf altijd voorhield, misschien maakte ik mezelf wel wijs dat ik zoveel van hem hield... ik weet het niet, in ieder geval voel ik me beter dan ik ooit verwacht had.
Ik ben niet paniekerig, wanhopig meer en huil ook bijna niet.
Waar ik nu in zit kan ik niet goed beschrijven.
Ik heb het vermoeden dat hij iemand anders heeft, bepaalde details en zaken die hij zegt en doet doen me dat denken.

Ik kan ook verkeerd zijn. ik zou het allessinds heel erg vinden want hij wou nu alleen zijn, zijn ding doen, met niemand rekening houden.
Ik mis hem, alhoewel hem? misschien mis ik gewoon iemand. Hoe maak je nou in godsnaam het onderscheid tussen hem missen en iemand missen?
Ik hou nog van hem maar de behoefte bij hem te liggen, hem vast te houden, te vrijen met hem, is er niet.

En ergens wil ik dat niet. Het is zo een raar gevoel, ik besef dat ik zonder hem kan en dat ik me eigenlijk stukken beter voel maar tegelijkertijd wil ik dit niet.
Als ik me sterk voel en zelfs kan lachen of een half uur niet aan hem denken voel ik me schuldig. Zo van, je bent wel pas uit elkaar na 6 jaar, je moet hem wel missen he. Raar he, moeilijk te omschrijven eigenlijk...

Als ik effectief de bevestiging krijg dat er iemand anders is zal de klap wel nog heel hard zijn, het besef dat hij dan wel respect zal kunnen opbrengen terwijl hij dat bij mij niet gedaan heeft.. dat doet pijn...
En al zie ik het aankomen, effectief bevestigd krijgen is nog iets anders...

Ik zie hem nu toch wel om de 2 dagen omdat ik nog over en weer moet voor de honden.
Ik ben sterk als ik hem zie, niet omdat ik mij zo voordoe maar omdat ik mij gewoon zo voel.
Ik heb niet de drang mij voor zijn voeten te werpen, te smeken of het aub weer goed kan komen,... ik heb het wel moeilijk als ik hem zie en hij voelt waarschijnlijk wel dat ik nog lang niet over hem ben, maar het is niet zo dat ik mij echt moet vermannen om de confrontatie te kunnen aangaan...

Ik heb voor mezelf besloten dat ik me niet meer laat horen (al zeker voor een tijd) als ik effectief in mijn nieuw huis ben. Nu zie ik hem nog en worden er automatisch dingen gezegd waraan hij wel zal merken hoe ik er nog tegenover sta en dat hij me eigenlijk nog perfect kan bespelen.
En dat wil ik niet meer. eens ik er niet meer moet zijn, stopt ook het contact,althans voor nu. want ik wil hem wel nog in mijn leven in de toekomst, ondanks alles.
Maar nu moet hij echt beseffen dat ik niet de speelpop ben die hij van me maakt. Dat ik niet de zekerheid blijf die hij nu nog ervaart.

Wat me kwetst is dat hij tegen anderen zegt, Doubt is een braaf meisje, maar meer niet... net alsof ik geen inhoud heb, net of ik niks te vertellen heb, net of ik niet meer ben dan een brave seut die een vent wil die elke dag haar handje vasthoudt en samen lekker gezellig in de zetel zitten...

En dat is het nou net niet. Ik weet de laatste maanden meer en meer wat ik wel wil in mijn leven. Door zijn manipulaties en psychologische spelletjes ben ik echter binnen de relatie veranderd in een jaknikkende,brave meeloper en voetenkusser van hem..
Terwijl dat echt waar totaal mijn karakter niet is...

Ik vind het jammer dat er een verkeerd beeld van mij rondgaat, ik kon gewoon mezelf niet zijn bij hem,want niks was goed genoeg. dat is de waarheid en niet meer dan dat...
Er is een tijd geweest dat ik werkelijk geloofde wat hij me wijsmaakte en dat ik mezelf ook werkelijk niks meer vond.
Maar die tijd is voorbij, ik weet wat ik waard ben.

We zullen zien ,wie laatst lacht... Geef me nog maar een paar maanden en misschien zal hij in zichzelf wel eens zeggen, wat ben ik toch een dommerik, wat heb ik toch laten gaan en dat hij spijt krijgt van hoe hij me behandeld heeft... en misschien als dat moment ooit komt, zal ik sterk genoeg zijn om hem de deur te wijzen... zoals hij altijd al met mij gedaan heeft.

Ik wou jullie ook even meedelen dat ik vanavond de sleutel heb van mijn nieuwe woonst.
Nog wat verfwerk en kuiswerk en ik denk binnen 2 weken mijn intrek te kunnen nemen.
Tot een goeie maand geleden werd ik nog gek bij de gedachte alleen te moeten gaan wonen, je kan je niet voorstellen hoe ik daarbij kon huilen en triest zijn. Geen enkele woonst was goed genoeg, altijd was er wel iets, uitvluchten om maar te kunnen blijven waar ik was.
En nu, nu kijk ik er naar uit. ik ben nog altijd bang en weet niet wat me te wachten staat maar ik heb het aanvaard. Ik denk zelfs van mijn nieuwe woonst iets gezellig te kunnen maken voor mij en mijn honden en kat.

Mijn fort, mijn veilige haven waar alleen nog mensen zullen welkom zijn die IK uitkies, waar IK me goed bij voel.
Ik wens iedereen hier ook nog veel sterkte.
Alles komt goed en je wordt echt sterker door al wat gebeurt. Ik heb dat nooit geloofd en weet hoe het klinkt in jullie oren nu maar het is echt zo!
Ik was echt verslaafd aan hem, kon niet zonder hem, werd al gek bij de gedachte hem ooit te moeten missen en kijk waar ik nu sta...Heb mij letterlijk en figuurlijk nog voor zijn voeten gegooid... echt gehuild terwijl ik aan zijn been vasthing, 0,0 respect voor mezelf had ik nog.

Ik ben er bijlange nog niet, en zal nog veel klappen krijgen maar voel me nu 10000 x sterker dan gedurende gans die 6 jaar.

liefs

doubt