Waar blijft in hemelsnaam dat goede gevoel. Elke morgen dat zelfde rotgevoel. Diezelfde pijn. Dezelfde ontgoocheling. Haar warme lichaam ligt niet langer naast mij. En dan begint die film te spelen. Welke dag zijn we. Donderdag. Haar uitgaansdag, dan zit ze in dat café. wie zal er vanavond weer zen kans wagen bij haar, en hoe zal ze reageren, ze zal niet blijven afwijzen. Gaat ze met iemand naar huis gaan, en met wie....Hoeveel scenario's ik al bedacht heb, totaal zinloos ik weet. Waar blijft in hemelsnaam die innerlijke rust, waar blijft dat simpele goed gevoel....