Inmiddels zijn we 9 maanden officieel uit elkaar. Iedere keer was er weer contact tussen ons, een mailtje een smsje en dan weer een afspraak. 5 maanden geleden heb ik een dappere poging ondernomen om het te stoppen. Wederom mislukt!!! De afgelopen maanden was er steeds weer contact, eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat hij alleen contact zocht als hij zin in sex had en tot mijn schande moet ik eerlijk zeggen dat ik er iedere keer weer op in ben gegaan. Beter iets als niets dacht ik, zo kon ik toch bij hem zijn, want ik mistte hem ontzettend. Natuurlijk ben ik me daar niet beter van gaan voelen, ging er kapot aan, eigenwaarde naar de klote, wanhoop en verdriet. Ik kan er alleen mezelf de schuld van geven. Schaam me er ontzettend over! Vrienden en familie weten het ook absoluut niet. Hij blijft steeds maar zeggen dat hij nog van me houdt en blij met me is( ja dat snap ik, tis wel handig als iemand beschikbaar blijft) maar ons samen niet gelukkig ziet worden. Anderhalve week geleden heb ik hem gezegd dat ik 6 weken geen contact wil. Helemaaaaal niets wil ik van hem horen. Na 4 dagen mailde hij alweer omdat hij nav een tekst op mijn msn dacht dat ik een nieuw vriendje zou hebben en daar baalde hij van. Heb een hele boze reactie gegeven en gezegd dat hij me met rust moet laten!!!!
Ik heb hem natuuurlijk nog lang niet losgelaten en blijf ik hopen, waarom zou ik anders een termijn van 6 weken stellen, natuurlijk was het het beste geweest als ik er helemaal en definitief een punt achter zou hebben gezet. Ergens blijf ik tegen beter weten in hopen dat hij in die 6 weken tot de conclusie komt dat hij bij me wil zijn. Lastig om toe te geven, want ik probeer mezelf er aan de andere kant ook van te overtuigen dat het nooit meer goedkomt en dat het beter is zo. Maar ik voel me zo ontzettend verdrietig, ik sterf duizend doden omdat ik hem zo mis. Ik ben totaal in de war en doodmoe en eerlijk gezegd weet ik even niet meer hoe ik verder moet en wat ik moet doen. Ben er van 's ochtends tot 's avonds mee bezig.
Ik vind het lastig me een toekomst voor te stellen zonder hem, vind het sowieso lastig om me op de toekomst te richten. Misschien wel omdat ik inmiddels al maanden alles om hem laat draaien.
Vraag me echt af hoe ik me hier doorheen moet slaan. Wanneer word ik wakker en zie ik de situatie zoals hij werkelijk is: HOPELOOS!!!!!!!
Voel me al zo lang ellendig dat ik niet eens meer weet hoe het voelt om gelukkig te zijn en toch doe ik er niets aan en blijf ik maar verlangen naar hem. Voel me enorm stom van.........
Life sucks!