Wat is er toch met mij gebeurd?? Hoe heb ik zo erg van mijn eigen principes af kunnen stappen? Waarom heb ik mijzelf zo laten gaan?? Ik ben altijd een persoon geweest die vervanging zoek voor pijn. Ik bedoel.. Van kleins af aan deed ik het al. Een verlies vervangen door iets nieuws. Uiteraard deed ik dat niet bewust. Maar als ik nu zo terug kijk is dat wel zo geweest altijd. Zo ook bij Theo. Ik voelde mij kut en hij kon mij beter laten voelen. Al die tijd dat wij zo bezig waren met elkaar heeft hij dat gedaan. Een soort van vlucht van het echte leven die zeer doet.. naar een fantasie, die natuurlijk geweldig is. Maar waarom ben ik mijzelf er zo in verloren.. Ik ben nooit een persoon geweest die kijkt naar mannen die bezet zijn.. Die waren nooit interessant voor mij. Puur uit principe.. Waarom heb ik mijn vlucht toch bij Theo gezocht?? Dat ben ik niet.. Zo steek ik niet in elkaar.. Al di tijd had ik beter kunnen steken in het verwerken van mijn verdriet. En beter niet kunnen steken in iets wat totaal geen zin heeft..