Vrijdag 9 December 2005...Deze datum staat eeuwig in mijn geheugen gegrift. Het was een ietwat grijze sombere dag. Een typische winterdag, zoals er véél zijn in België. Koud, kil, een dag waarop je liefst samen met je liefste onder een warm dekentje kruipt en samen een romantische film bekijkt. Ook op het werk was het een eerder saaie vrijdag, beetje uitbollen naar het weekend toe, laatste klanten bediend, bureau beetje opgeruimd en daarna snel haar huis toe, naar men liefste, wat was ik graag bij haar, wat keek ik weer uit naar haar knuffel en haar kusje...haar blauwe ogen...vorige maand vierden we ons driejarig samenzijn. God wat was ik nog verliefd op dat meisje. Toen ik in ons appartementje kwam zat ze in de zetel, had niet gekookt, oogjes waterachtig, beetje rood, kreeg een raar gevoel over me. Eten we niet vandaag vroeg ik nog enigszins grappig? Zet je is even schatteke, zei ze, we moeten is praten. Ze zag het allemaal niet meer zitten, het gaat al een tijdje minder goed tussen ons, ik ben ook niet meer verliefd op je....een paar zinnen die mijn toekomstbeeld danig in de war zouden sturen. Mijn schatteke, mijn houvast, mijn steun, mijn zonnestraaltje, zo noemde ik haar mijn zonnestraaltje, waarop zij steevast repliceerde jouw donderwolkje zeker...
In het begin drong het allemaal nog niet tot me door, het was pas na enkele dagen/weken dat ik klappen begon te krijgen. Het begon door te druppelen, nooit zal ze nog naast me ontwaken, nooit zal ik haar s'morgen nog een kusje op haar mond geven, nooit...niets zal ooit nog hetzelfde zijn...
Wanneer ik dit schrijf zullen we bijna twee maand niet meer samen zijn en nog elke dag krijg ik klappen, moet ik incasseren. Als ze een berichtje stuurt of ik hoor haar aan de telefoon hoor ik enkel dingen die ik niet wil horen, of aanvaarden. Ze zit al in een andere fase, ze leeft al terug tegen 200 kilometer per uur, ze heeft al terug zoveel levensvreugde, terwijl ik nog uitgeteld tegen het canvas lig....
Het doet nog elke dag pijn om op te staan, en om te gaan slapen, ik overleef, ik leef niet...Ik heb soms ook héél slechte gedachten die ik probeer zo snel mogelijk te bannen, maar het is zo hard. Ik krijg véél steun van men ouders, ook van vrienden, maar uiteindelijk zal ik het toch zelf moeten verwerken, zelf sterker worden, zelf de
knop omdraaien, want ik sta alleen op, en ik moet s avonds alleen in men bed kruipen.
Kon ik de klok maar vooruitdraaien, al een paar maand verder, zodat de ergste pijn verzacht is, en het eindelijk terug de moeite waard zal zijn op te staan, het gordijn open te schuiven, en te denken; "wat een mooie dag, dit wordt mijn dag"...
Ik heb al verschillende malen gedacht om te verhuizen naar het buitenland. Noem het gerust een vlucht. Weg van hier, weg van haar. Het enige wat me nu tegenhoudt zijn men lieve ouders, die het zouden besterven mocht ik hen verlaten. Ook ben ik als de dood voor het moment dat er iemand anders in haar leven gaat komen. En het is slechts een kwestie van tijd. Zulke meisjes, vrouwen blijven niet lang alleen. Het leven lacht hen toe.
Sinds kort zoek ik troost en kracht in boeken, en muziek. Dingen die ik vroeger praktisch nooit deed. Ik ben op zoek naar iets wat me terug wat levensvreugde kan schenken. De mentale rust moet terugkeren voor ik een volgende stap kan zetten naar geluk?¢‚Ǩ¬¶.maar het is niet eenvoudig, het is een verdomd lastige opgave. Hoe gaat het ook weet in dat mooie liedje van Coldplay's The scientist? No one said it would be easy......

We came this far, why give up now...