Hoi Vlinder,

Ik bedoelde het eigenlijk niet zo concreet....
De strekking van mijn blog is anders.

Zelf heb ik in het verleden de fout gemaakt haast stalkerig berichtjes, smsjes, etc te sturen naar mijn ex. Begrijpelijk werd ze er echt tureluurs van. En ik dacht alleen 'maar hiermee laat ik toch zien dat ik van haar houd?!'
Je vergeet (dan wel onbewust) altijd wel een antwoord, maar je hebt totaal zelf niet in de hand of dat uberhaupt komt ...dat maakt je kapot. De strekking van mijn bericht is dat ik in feite aan beide kanten heb gestaan en zelf ook moe werd van het hele tijd 'aandacht vragen' van mn ex.

Uieindelijk heeft de tactiek van 'niet reageren' veel beter uitgepakt. Uiteindelijk nadat ze het één en ander voor haarzelf op een rijtje gezet had, zocht zij juist weer contact met mij. Tussen ons is het echter niet meer wat geworden.

Tuurlijk is jou situatie heel anders, en iedereen is anders.

Maar maak jezelf aub niet kapot Vlindertje .....

Naja wijs van twee kanten.......

Moet zeggen dat ik zelf wel wat gevoeliger ben dan de gemiddelde man, dat maakt het voor mijzelf ook erg moeilijk. Ik zie dingen vaak veel te zwaar in, waarbij anderen juist de positieve punten oppakken. Het frappante is echter dat niemand die van mij verwacht, wat soms heel moeilijk is. Verbaal ben ik sterk onderlegd en mijn hobbies zijn bijvoorbeeld kickboxen, krachtsport, etc.

Zelf zit ik veel langer met gedachten in mn hoofd van 'wat als dit ...., wat al dat'? Nooit meer zal ze in mn armen liggen, het werk interesseerde me niets meer, niets interesseerde me uberhaupt nog. Ik bleef maar contact zoeken, maar zo werkt het helaas niet. Een ander kan wel soms dingen sneller loslaten en houdt er een andere denkwijze op na. Dat heb je zelf niet in de hand, maar is zoals jullie weten een chemisch proces...

Problemen waar we zelf mee zaten/ zitten, doen we soms ook een ander aan.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld het uiterlijk. Je vindt het verschrikkelijk om op uiterlijk afgewezen te worden (althans dat je dat merkt), anderzijds doen we het zelf ook en dan beredeneren we ook niet wat er van verdriet in de ander om kan gaan.

Dt is natuurlijk maar een heel banaal voorbeeld, maar uiteindelijk creeren wij zo onze eigen (schijn)wereld, heb ik ook gedaan. Uiteindelijk gaat hij of zij 'gewoon' verder met leven en blijven wij gebroken achter.....