Hoi,

Jammer genoeg komt je verhaal me bekend voor. Mijn ex heeft me gedumpt na een relatie van vijf jaar voor een meisje met wie hij vreemdging, ze gingen vanaf het moment dat het uit was samenwonen. Ik hoopte net als jij dat de nieuwigheid er snel vanaf zou zijn en ze dan uit elkaar zouden zijn. Nu, 9 maanden later, wonen ze nog steeds samen en zijn ze 'gelukkig'. Maar wat ik eerst altijd dacht, dat m'n ex zonder om te kijken verder is gegaan met zijn leven blijkt nu helemaal niet te kloppen. Een paar weken geleden was er nog geen dag voorbij gegaan dat hij niet aan mij had gedacht, hij had het er nog altijd heel erg moeilijk mee wat hij mij heeft aangedaan, en ja, eigenlijk niks dan lovende dingen over mij en over onze relatie (m.u.v. de laatste maanden dan). Heel leuk, maar intussen ben ik toch niet goed genoeg voor hem.
Ik denk dat het heel menselijk is dat zoiets niet zomaar uit je systeem is, zeker een relatie van 9 jaar. Misschien wat je zegt, in het begin heeft ze nog genoeg afleiding, maar je maakt mij niet wijs dat ze er nooit aan denkt, dat kan gewoon niet. Wat ik wel heb gemerkt is dat het voor mijn ex in die zin makkelijker is omdat hij vervanging heeft, hij wordt nooit alleen wakker en als hij het moeilijk heeft heeft hij iemand om tegen aan te kruipen.
Wat een basis voor een relatie - maar das een heel ander onderwerp.

Ik zou me er maar geen zorgen om maken, niemand kan volgens mij zoiets echt vergeten. Doen alsof is tot daar aan toe, maar diep in je hart...
Hebben jullie eigenlijk nog contact? Of ben je dat ooit van plan? Ik zat nl. enorm met hetzelfde soort vragen en mij heeft het goed gedaan die eens aan de enige persoon te stellen die ze kon beantwoorden: mijn ex. Voelde me al veel beter toen ik erachter kwam dat hij gelukkig ook maar gewoon een mens is, en dat hij mij en ons leven samen niet zomaar kon negeren.

Heel veel sterkte ermee, hopelijk heb je hier wat aan.

groetjes,
Amy

Hoi Amy,

Hartstikke bedankt voor je antwoord en het heeft mij geholpen! Ik baal er gewoon nog steeds heel erg van dat iemand, na 9 jaar, eerst vreemd moet gaan om het daarna uit te maken. Ik vind dat gewoon een heel slap karakter. We hadden een goede relatie maar ik was gewoon niet de ware. Ik respecteer dat maar ik respecteer niet dat iemand niet eerlijk tegen mij is. Eerlijkheid is voor mij heel belangrijk en verwachtte dat ook in onze relatie. Ik kan echt wel relativeren en inzien dat als zij verliefd is op deze man en daarom de relatie wilt beeindigen. Zij kan er gevoelsmatig niets aan doen dat ik niet de ware ben. Maar eerst vreemd gaan, etc gaat er bij mij niet in. Daar heb ik moeite mee! Daarom had ik 10 weken geleden meteen besloten om (nooit) meer contact met haar te hebben. Dit uit zelfbescherming want ik wil haar achter me laten. Nu merk ik dat dat niet zo eenvoudig is gedaan en dat ik nog steeds door heel veel fases heen ga. Ik kon me gewooon niet voorstellen dat zij nooit meer aan mij denkt en dat ze geen onderdelen van haar oude relatie mist en het daardoor ook niet af en toe moeilijk heeft. Ze zal het wel niet moeilijk hebben omdat ze een vervanging heeft die haar veel goede gevoelens geeft. Het zal waarschijnlijk ook wel meer medeliijden zijn die zij met mij heeft. Al met al moet ik ook weer verder met mijn leven. Iets wat gevoelsmatig af en toe heel moeilijk is. Rationeel wil ik zo graag haar loslaten maar echt makkelijk is het niet. Hopelijk slijt dat eens!