Ik begin meteen met een dedicht zonder mezelf even voor te stellen.
Ik ben GJ, 39 jaar en vader van een dochter van 6. In 2006 is de relatie met de moeder van mijn dochter verbroken. Ze heeft een persoonlijkheidstoornis en dat is de voornaamste oorzaak geweest van het stuklopen van de relatie.

Na een tijd kwam ik haar tegen. ergens in de zomer van 2007. En een paar weken later stomtoevallig nog een keer. We bleken een gemeenschappelijke vriendin te hebben. In oktober 2007 kwamen we elkaar voor de 3de keer tegen. En we bleven beide slapen bij de vriendin. Zij had op dat moment een relatie. De volgende ochtend werd ik naast haar wakker. Ondanks dat ik me schuldig voelde was ik verliefd geworden op haar. Ze heeft dezelfde week haar relatie verbroken en stond bij mij op de stoep. Alleen haar kleding had ze bij zich en haar zoon. Zo begon onze relatie dus heftig. De eerste periode ging alles erg goed. We hadden elkaar echt gevonden. En alles was goed. het is een prachtige vrouw. En toen voelde we een echte hechte band. In 2008 zijn we getrouwd. Op onze manier. Niemand iets verteld en samen weg gegaan. Toen we weg waren kregen onze vrienden en familie de kaartjes voor een feest.
Alles deden we samen. En toch was er ruimte voor onszelf.
Toen werd het 2009. Ze ging een avondje stappen. En de volgende dag zat ze te smssen. De hele dag...We waren op een verjaardag en iemand maakte een opmerking. Op weg naar huis vroeg ik met wie ze zat te smssen. En zo ontstond onze eerste ruzie. Mijn vraag was niet op zijn plaats. En het was niet mijn zaak dat ze de hele middag zat te smssen.
Het weekend erna ging ze weer uit. Met haar smsvriend...En ik moest het niet in mijn hoofd halen om haar te bellen of smssen. om 1 uur was het feest afgelopen en begon het aftellen. 2 uur. 3 uur. 4 uur. eindelijk 5 uur. Ze kwam thuis. Ik vroeg of het gezellig was gweest. En kreeg een sneer dat ik niet zo jalours moest zijn. De weken erna bleef dit doorgaan. Steeds vaker ruzie en spanning. Een paswoord op haar telefoon. Telefoon mee naar het toilet waar ze zat te smssen. En ik mocht er niet om vragen. Als ze uit ging kwam ze steeds later thuis. En als ik ergens om vroeg was ik ziekelijk jalours. Het sloopte me. Ik ging geloven dat het aan mij lag. Tot ik een mailtje kreeg van een vriendin van een van haar vrienden. Dat ze haar zat waren. Omdat ze haar niet vertrouwde. En of ik wist wat er gebeurde.
Toen ik het vroeg was het allemaal onzin. Een paar weken later was de vriendschp met haar vrienden over. En dat was mijn schuld volgens haar. Ik had met de vrouwen van haar vrienden gepraat.
In de tussentijd had ze vriendschappen gebroken. Mij verteld dat mijn familie achterbaks was. Wilde ze een andere baan, was een studie begonne, en nog een. Extraam aan het afvallen terwijl ze als super slank was, enz enz.

De depressie..
Eind 2009 stortte ze in. Ze was depressief. Ze wilde niet meer verder. We zijn samen een psychotherapeut gaan zoeken. Haar depressie kwam door mijn problemen. Haar gevecht met de moeder van mijn dochter. Dat moest afgelopen zijn. Ik moest een advocaat nemen en de voogdij anpakken. Ik mocht geen contct meer met haar hebben.
En zo gleed ze af. Om haar te sparen vertelde ik niet alles meer. Ik liep op eieren om geen ruzie te krijgen. Tot ik in de zomer van 2010 over al mijn grenzen had laten gaan en ikzelf instortte. Ik hield van haar en raakte haar kwijt.
Ik kon en wilde niet meer verder. En zij leefde er op los alsof er niets ws gebeurd. Alsof ze het slachtoffer was van mij. Ik kwam bij ggnet terecht waar ik veel hulp en therapie kreeg om om te leren gaan met het stellen van mijn grenzen. En zij zou mij helpen. Ik had er alle vertrouwen in dat onze band begon te herstellen. Ze hield van mij zei ze steeds. Maar achter mijn rug om begon ze te vertellen dat ik ziek was. Op een dag vond ik een mail dat ze bezig was een andere woning te zoeken. Toen ik haar vroeg zei ze dat ze op alles voorbereid wilde zijn.
Dit kon niet meer. Ik wilde scheiden. Zij was het eens. Na een week zat ze in tranen. Ze wilde mij niet kwijt. En ze wilde het anders doen. En stom als ik was stemde ik ermee in. 2 maanden van spanning en ruzie volgde. Tot 13 december. Ik kreeg een sms. "ik ben weg. Ben je van me af. Mijn spullen kom ik nog een keer halen."

De eerste week ging het nog. Verdoofd van ongeloof. Tot het besef langzaam kwam. Wat was er allemaal gebeurd.
Ze had stemmingswisselingen. impulsief. aantrekken afstoten. een enorm gat in haar had. Ik was ales kwijt. Ze dissociede soms. Schakelde haar gevoel uit en ging op de automatsche piloot verder. Ze had een extreem gevoel van legte. Pakte controle door te lijnen. Was achterdochtig. Ik ging op zoek naar de symptonen en zag wat er aan de hand was.
Het heeft me zo gesloopt dat ik niet verder wilde. Niet verder kon. Inmiddels gaat het met ups en downs soms iets beter. Maar er is en enorme wond ontstaan die zal moeten helen. En door mijn dochter hou ik het vol.

Ik kijk ook naar mezelf. Wat ik heb laten gebeuren en wat mijn rol is geweest. Ik geef mezelf van veel dingen de schuld. Maar een ding staat nu voorop. Ik moet deze klap te boven komen en daar de tijd voor gaan nemen.

mijn verhaal...