hey elle..

dat is wel een heftig verhaal..

wat moet dat voor jou vreemd geweest zijn toen hij zomaar vertrok!!
wat mij als eerst in mijn hoofd schiet is, dat hij OOK verantwoordelijk is voor jullie zoon op zijn minst!! maar ook voor jullie 'breuk'...

en ik persoonlijk vind dat je hem daar opaan mag spreken! dat het misschien over is tussen jullie, is iets waar je weinig aan kunt veranderen misschien.. maar zijn zoontje kan zijn papa daar nog niet over aanspreken dus kun jij het voor hem doen...

hoef je later niet te zeggen tegen je zoontje, jij zijn vader gewoon hebt laten gaan....

ik vind het heel naar voor je!! dat een relatie over is, doet pijn maar dan ook nog eens alleen met een kleine is zwaar!!

sterkte...

lieffsss

Heb jij genoeg ondersteuning en hulp in je omgeving? Want je bent jong en ineens alleen en dat lijkt me lastig. Wat je vriend betreft, ja die heeft het waarschijnlijk ineens op zijn heupen gekregen. Ik denk ook dat je hem op zijn verantwoordelijkheden moet wijzen, eventueel schriftelijk. En als hij echt niets meer wil dan toch in ieder geval zijn financiele verantwoordelijkheden.

En anders als hij niet luistert... heb je contact met zijn ouders, de grootouders van de kleine?

Ik vind het ontzettend rot voor je. Misschien komt hij nog terug na het overwinnen van zijn angsten (die hij ongetwijfeld kreeg, want anders loop je niet zo weg). Zoek iig veel steun en hulp, want dit is wel veel voor een twintigjarige alleen, lijkt me.

Jeetje Elle wat heftig! Wat zul je je gekwetst voelen......
Maar begrijp ik nu uit je verhaal dat H. nu geen contact meer met jullie heeft? Heeft H. jullie zoontje wel erkend na de geboorte? Moet echt een hele moeilijke tijd voor je zijn! Heb je wel steun van familie en vrienden? Die heb je op dit moment zo super hard nodig om flink te zijn en je hier door heen te slaan. Maar voor jou is de vraag of je contact moet zoeken? Dat is super moeilijk om als buitenstaander daar een antwoord op te geven. Jij bent degene die H. het beste kent en weet hoe je dingen aan moet pakken.....
En wat het allerbelangrijkste is, is dat je je verstand en je gevoel op 1 lijn ziet te krijgen.

Helaas spreek ik zelf ook uit ervaring...... Ik heb een zoontje van 9 maanden. Mijn partner is met iemand anders een relatie aan gegaan toen ons zoontje 4 maanden was. Ik woon nu bij mijn ouders met m'n zoontje. Ik weet hoe onwijs klote je voelt. Het is een hele verantwoordelijkheid zo'n klein babytje. Maar 1 ding is zeker: Jij bent er voor je kindje en hij zal niet beter weten! Ik vraag mezelf ook vaak af hoe en of ik het uit moet leggen later. Maar dat is echt iets wat nu nog lang niet aan de orde is. Tegen die tijd dat je het wilt uitleggen heb je er hopelijk geen verdriet meer van. In ieder geval niet meer dat intense verdriet wat je nu meemaakt........ Wees trots op jezelf dat je dit flikt! Moeders zijn heel sterk!!!
De vader van ons zoontje heeft er spijt van. Hij heeft de relatie met die ander verbroken op mijn verzoek. Nu is het zover dat we verder kunnen en ik kan het niet. Ik kan hem niet vergeven en zeker niet vertrouwen........ Daar heb ik nu een schuldgevoel over. Voor mij voelt het nu alsof ik degene ben die het gezin uit elkaar haalt......

Denk goed na over wat je graag zou willen en wat je aankunt. Laat jezelf niet te lang kwetsen of verdrietig voelen, want die zon gaat echt wel weer schijnen! Probeer echt je verstand en je gevoel op 1 lijn te krijgen, dan kun je het beste beslissingen nemen en reëel denken.

Sterkte Elle!