Nu ruim anderhalve week geleden heeft mijn vriendin, waarmee ik ruim twee jaar een relatie had het uitgemaakt. Vorige maand kreeg ik - als cadeautje voor ons tweejarig samenzijn - nog een roman van haar met een lief tekstje erin dat ze zo blij was dat ik al twee jaar in haar leven was en nog geen maand later wandelt ze mijn leven uit. Voor mij kwam het zo goed als uit de lucht vallen, aanvankelijk wilde ze een week afstand nemen, naar eigen zeggen omdat onze relatie zo vanzelfsprekend werd voor haar en dat ze wilde zien hoe het zou zijn als het allemaal níet meer zo vanzelfsprekend was. Ik vond het niet nodig, maar gunde haar die ruimte. Drie dagen later belt ze huilend op dat ze het niet meer ziet zitten en de rest is geschiedenis.

Een eenduidig antwoord waarom het mis is gegaan kan ik niet geven, maar ik wil het wel proberen uit te leggen. Leuke en vertrouwde momenten werden afgewisseld met boosheid en teleurstellingen, zoals het waarschijnlijk in iedere relatie gaat, maar steeds vaker begonnen vanzelfsprekendheden in onze relatie haar tegen te staan. En dan gebeurt er op een gegeven moment iets dat de laatste druppel is en dan gaat de knop om. Ik heb het hier erg moeilijk mee, enerzijds omdat zij de eerste vrouw was, waarbij ik écht het idee had dat wij wel samen verder hadden kunnen gaan en anderzijds omdat ik inderdaad inzie bepaalde onhebbelijkheden te bezitten die ik moeilijk kan veranderen, of niet heb wíllen veranderen.

Iets anders dat me hard geraakt heeft, is dat in al mijn serieuze relaties tot nu toe (dit was de derde) vergelijkbare patronen te ontdekken zijn waar ik iedere keer weer tegenaan loop. Zo vind ik het bijvoorbeeld erg moeilijk om een geliefde in mijn eigen ruimte te dulden, ik richt mijn aandacht en energie dan vrijwel volledig op deze persoon en vind het moeilijk om gewoon mijn eigen dingen te kunnen doen. Omdat deze houding zoveel energie kost, komt er voor mij vrij snel een moment dat ik weer liever alleen wil zijn, zodat ik mijn eigen ding kan doen, zonder met iemand rekening te hoeven houden. Het helpt ook niet echt dat ik in een éénkamerappartementje woon, maar groter gaan wonen zou volgens mij alleen de symptomen opheffen en niet het daadwerkelijke probleem.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor het samen slapen, ik werk drie dagen per week en daarnaast volg ik nog een intensieve studie aan de kunstacademie, mijn leven is op zichzelf dus al vrij druk. De dagen dat ik vrij ben van werk hoef ik niet zo vroeg op te staan en ik hou ervan om de avond daarvoor langer op te blijven, omdat ik dan nog wat kan werken, of een film kijken of iets anders wil doen. Die avonden slaap ik liever niet samen, omdat ik dan rekening moet houden met haar slaappatroon en me dus ook weer beperkt voel.

Misschien komt het er samengevat op neer dat ik teveel relationele dingen als een verplichting zie, zodat ik er niet echt van kan genieten. Dit terwijl het echt ontzettend leuk is/was om dingen met mijn ex te ondernemen, maar toch kan ik me niet losmaken van deze gedachtes. Onder andere door deze houding heb ik mijn ex weggeduwd, dus ik kan het haar absoluut niet kwalijk nemen dat zij het niet meer ziet zitten. Ik ben er echt ontzettend kapot van, maar probeer mezelf niet alles aan te rekenen, het is gegaan zoals het gegaan is en het inzicht schijnt meestal pas te komen als het al te laat is. Het zou makkelijk zijn om te zeggen dat ik misschien nog niet aan een relatie toeben (ik ben 31), toen ik nog in de relatie zat heb ik me dat ook wel 'ns hardop afgevraagd, maar nu het voorbij is blijft er slechts ontzettend veel pijn en een groot, gapend gat over. Het gras lijkt dus altijd groener aan de overkant, maar ik weet me geen raad meer met mezelf.

Langzaam maar zeker begint het besef door te dringen dat ik iets aan die houding zal moeten veranderen, wil ik in de toekomst niet weer tegen dezelfde problemen aanlopen. Alleen weet ik niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken. Sommige mensen zeggen dat je bent zoals je bent en dat ik dan misschien nog niet de juiste ben tegengekomen, maar het stoort mezelf ook dat ik niet gewoon mezelf kan zijn als de ander erbij is en tevreden kan zijn.

Terug naar het verhaal, de eerste klap heb ik overleefd, maar ik verkeer momenteel in de fase dat ik nog hoop wil houden dat het weer goedkomt, al weet ik rationeel gezien dat ik daarmee niet voor mezelf kies en later waarschijnlijk nóg een klap krijg te verwerken als ik erachter kom dat het écht niet meer goed gaat komen. Of erger nog, dat ze een andere vriend heeft. Ik vind het heel moeilijk om te accepteren en het doet gigantisch veel pijn, óók om te beseffen dat ik blijkbaar verschillende signalen gemist heb.
In eerste instantie heb ik geprobeerd haar duidelijk te maken dat ik het vertrouwen wilde houden dat het weer goed zou kunnen komen tussen ons en dat ik daar ook aan wil werken. Ik heb haar zelfs voorgesteld om met z'n tweeën een weekendje weg te gaan en dan alles uit te praten, maar zij wil nu afstand nemen, omdat ze nog te emotioneel en verward is. Ook heel begrijpelijk, dus we hebben geen contact, afgezien van een sms-je van haar om te vragen hoe het ging en een kaartje van mij (en een paar zakjes Brinta) in haar brievenbus, om te laten weten dat ik eraan dacht dat ze haar verstandskiezen had laten trekken. Ja, je probeert iets. Ik ben heel onrustig door het gebrek aan contact, wil weten wat er in haar omgaat, of er iets verandert. Helaas allemaal tegen beter weten in, omdat er waarschijnlijk niets meer gaat veranderen, dat ik het moet proberen los te laten en dat het zo moet zijn. Die machteloosheid is gigantisch frustrerend, maar ik zal de pijn gewoon moeten voelen. Ik ga er vanuit dat ze over een tijdje contact opneemt en dat we dan de laatste plichtplegingen gaan afhandelen, sleutels teruggeven et cetera. Ik moet er nog niet aan denken.

Als mensen tips of opmerkingen hebben, dan hoor ik ze heel graag!

Groetjes Diëgo