Waarschijnlijk zul je nooit weten hoe veel liefde ik voor jou voel. Onvoorwaardelijk, niveau overstijgend en zeldzaam. Al 28 jaar loop ik met dit gevoel rond. Die keer, toen ik je voor het eerst zag, staat op mijn netvlies gebrand. Dat intens warme gevoel, dat ik kreeg, toen ik over mijn hele lichaam bloosde toen jij de ruimte binnen kwam. Kriebels, vlinders, tintelingen door mijn lijf. Iets wat ik nog nooit gevoeld had en verder nooit zou gaan voelen.

Ik heb jou nooit durven vertellen wat ik voelde. Ik wilde je niet vertellen wat ik voelde. Het risico dat het jou af zou schrikken of, nog erger, het risico dat je nooit meer met me zou praten was me te groot. En toen ik eenmaal zo ver was, was het te laat. Ik heb één poging gedaan om je stem te kunnen horen, maar dat was (achteraf gelukkig) op niets uitgelopen. Vervolgens hebben we nooit contact gehad. Niet op een verbaal niveau. Wel voelde ik je aanwezigheid, wanneer je toevallig in mijn buurt kwam. Je kwam regelmatig terug in mijn dromen, waarbij je bleef aandringen op contact krijgen en ik van jou bleef wegrennen.

Het voelt als verdriet om een liefde die altijd van een kant gekend is. Een liefde, die jij nooit zult leren kennen. Zonder mij. Of met mij.