Verd*mme!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Wat is het soms toch moeilijk. Ik heb vanavond op msn met mijn ex gesproken, het woord voelt nog steeds niet als passend....... argh. Ze heeft mij aangesproken, vroeg hoe het met me ging en dat ze het gevoel had dat het niet goed ging. Gelukkig heb ik vrij oppervlakkig geantwoord, wel laten doorschemeren dat het de laatste tijd allemaal wat te snel is gegaan voor me en het moeite kost dat te verwerken. Zij zei dat hetzelfde te voelen. Oh man, het is heel moeilijk, want ik weet dat we nog zoveel om elkaar geven. Maar hoe kan ik haar dan loslaten?? Ik weet dat het nodig is, omdat een relatie er nu niet in zit. Dat merkten we de laatste tijd al (miscommunicatie, maar ook haar al afstand nemen, wat ook weer samenhangt met de miscommunicatie ws...) maar ik kan het niet laten om per dag ook vaak te denken aan hoe geweldig ik me met haar heb gevoeld enz. enz. Het is in dit geval ook meer een: we hebben allebei veel tijd nodig om voor onszelf dingen uit te zoeken, daarbij komt dat ze in het buitenland is Dus ook al waren we samen gebleven, dan was het nog moeilijk geworden. Maar ik denk dat we het gekund hadden, lange afstand hebben we vaker gehad, maar ook maanden dat we elkaar bijna dagelijks zagen en ik ben zo zo gehecht geraakt. Het voelt alsof nu zij bij we weg is, dat niet alleen een boompje wordt gekapt maar dat die met wortels en al eruit getrokken zou moeten worden..en dat gebeurt nu tergend langzaam. En omdat we nog zo om elkaar geven, wil ik ook niet al die wortels kwijt... maar ik zal me wel meer van haar losmaken om mezelf ruimte te geven...... Oh crappppp, ik wou dat ik niet over deze na hoefde denken maar gewoon zoals nog maar een tijdje geleden de dag kon afsluiten met een lief smsje aan elkaar en een wakker worden in de wetenschap: YES zij is er, wij horen bij elkaar en het is geweldig.............. maar nee, wakker worden is opnieuw het besef, over and over and over again. Ik wilde dit niet zo!! maar goed. Het is nu wel zo. En net als ik hier al meerdere malen gelezen heb: alle fijne dingen die eventjes komen, zoals een vraag van haar kant, een lief gebaar (of zelfs maar een gebaar van haar kant) geven nieuwe hoop. Ik zie nog steeds het mooie toekomstplaatje, ik wil nog steeds wat we wilden... maar ik zal het los moeten laten. Maar ik ben nog te goedgelovig/romantisch of zelfs naief om niet te denken: ja maar, het kan ook zo zijn dat je elkaar ruimte geeft, je een tijd verder bent en dan tot de conclusie komt niet zonder elkaar te willen zijn.... prachtig idee. Maar zolang ik daaraan vasthoud, kom ik niet echt los. Pff, het is weer een grote onsamenhangende boel mijn verhaal, maar ik moest even schrijven. Vlak voor het naar bed gaan, vind ik een rampenmoment, maar ik moet wel op tijd slapen, want ik blijf maar malen.. en ik slaap al zo onrustig, ze komt elke nacht in mijn droom voor. Soms heeft ze gezelschap van een ander meisje :S wat heel fijn voelt in mijn droom NOT maar meestal gaat het over bij haar willen komen.... maar ze gaat weg, of ze komt me tegemoet en gaat dan alsnog, weird.

Hoe dan ook mensen, welterusten... en veel sterkte