En toch blijft hij nog in mijn hoofd zitten...
Ik zit de hele tijd te denken aan ons gesprek gisteren. Het komt er op neer dat hij minder contact met mij wil omdat zij dat niet prettig vindt. Heb hem gezegd dat hij onder de plak zit en eens na moet gaan bij zichzelf wat HIJ echt wil. Hij heeft gezegd dat hij zijn relatie met haar niet op het spel wil zetten.
Hoe edelmoedig! En toen hij vreemd was gegaan met haar en ik hem gesmeekt heb geen contact meer met haar te hebben kon hij daar geen gehoor aan geven. Maar contact met mij verbreken na vijf jaar gaat blijkbaar moeiteloos. 'Ik kies voor haar'. Ja, daar was ik ook al achter, anders had je het niet uitgemaakt...
Waarom kan hij nou al die dingen met haar wel die hij met mij niet kon? Zoals echt samen een thuis beginnen? En tegen zijn ex zeggen dat hij zo weinig contact wil totdat dat klotewijf het goed vindt? Wat moet ik hier nou mee??
Ik weet dat het voor mijzelf ook beter is om geen contact meer te hebben, dat is ook niet erg. Wat wel erg is is dat hij het voor haar doet. Blijkbaar tel ik totaal niet meer mee. Het is misschien wel logisch allemaal, maar hij heeft zo vaak gepraat over vriendschap, en er voor mij zijn, en dat soort dingen meer. En dan had ik hem nodig, krijgt hij te horen dat we teveel contact hebben, en dan laat meneer het afweten.
Ik weet dat ik beter af ben zonder hem, maar het doet nog zo'n pijn! Dat hij voor de eerste de beste h**r alles met mij op heeft gegeven...en nu ook nog de mogelijkheid tot dat kleine restantje vriendschap wat er was uit te laten groeien tot iets meer...
Life sucks gewoon!