Na twee weken de blogs doorlezen wil ik toch graag mijn verhaal vertellen, in de hoop dat iemand mij kan helpen en ondersteunen.

Ik heb namelijk sinds twee weken heftig liefdesverdriet.
In september 2013 kreeg ik een nieuwe baan. Hartstikke leuk en ook leuke collega's (je voelt hem al aankomen)...
In oktober moest ik onverwachts naar Zoetermeer voor een training te geven. De mannelijke assistent coordinator, we noemen hem K. ging dit voor mij regelen. (een lease auto , de tomtom etc..)
Vanaf dat moment zijn K. en ik in contact gekomen. Het begon allemaal onschuldig dat ik hem moest bellen om hem op de hoogte te houden van de trainingsdag etc.
Dit contact is niet gestopt en werd steeds meer. Smsen,bellen,samen op pauze,flirten..langzaam groeide we naar elkaar toe.
Niet veel later werd ook besproken dat we gingen carpoolen samen...(dit was wel zo praktisch). In de auto hadden we vele gesprekken en uiteindelijk was ook wel enorm duidelijk dat we helemaal dol op elkaar waren.
Alles ging ineens heel snel. Hij begon over samenwonen en zelfs over kinderen,de toekomst. Alles voelde super super goed en we konden heel goed praten etc (ook de bekende weg). Alles leek to good to be true...
Onze gevoelens waren zo enorm sterk!

En ineens, sloeg alles om. We kregen discussies om kleine onnozele zaken, er was nauwelijks nog een goede communicatie en hij sloot zich af, ik voelde dit en probeerde er wat aan te doen door nog harder aan hem te gaan trekken.
Uiteindelijk een zaterdag was hij er helemaal klaar mee en wilde tijd. Ik raakte compleet in paniek en ben nog harder gaan duwen en trekken, ik ben zelfs midden in de nacht naar hem toe gegaan zo bang was ik dat ik hem kwijt was...
uiteindelijk heeft hij de zondag besloten het toch niet te willen stoppen omdat er teveel gevoel zat.
De week erop leek het beter te gaan. Kerst gevierd, oud op nieuw. Super leuk allemaal...
Tot weer een zaterdag..ik kreeg een whatsapp dat hij toch alles nog wel erg moeizaam vond gaan en niet goed in zijn vel zat. Dat hij in de avond naar mij toe zou komen om te praten...ik wist natuurlijk al genoeg en inderdaad die avond heeft hij er een punt achter gezet.

Ziek ben ik geweest, ik kon niet eten,slapen, ik was een wrak..
Vele emotionele gesprekken zijn in de afgelopen twee weken gevoerd...
Hij zocht mij op en ik hem...
In de gesprekken kwam het volgende samengevat naar voren:
- Alles ging hem uiteindelijk te snel
- Hij dacht zelf dat hij zich aanstelde in zijn gevoelens en duwde het daardoor maar weg
- Er was geen communicatie meer tussen ons
- Ik heb mij veel te claimerig gedragen en heb onbewust een druk op hem gezet
- hij heeft zeker nog gevoelens voor mij maar kan op dit moment niet meer de leuke dingen tussen ons zien en voelt alleen de druk en negativiteit.
- Ik wil juist hem alleen maar terug
- hij sluit niks uit maar heeft tijd nodig, kan geen uitspraken doen
- Merkt dat hij mij mist maar ook van zijn vrijheid houd.
- hij geeft ook aan met andere zaken zoals onvrede over zijn werk te dealen,waar hij zich heel onrustig over voelt.

Ik zocht hem heel veel op en hij mij ook (mindere mate), nu hoor ik al hele weekend niks van hem. Als ik hem whatsapp antwoord hij wel echt meteen terug en hebben we een leuk gesprek. Gisteren hebben we zelfs gebeld een 15min en veel gelachen (wel op mijn initiatief).
Ik heb ook echt geprobeerd duidelijk te maken dat niet altijd nodig is zaken alleen op te pakken en te willen oplossen, dat je ook eens keer iemand ontmoet die niet wegrent en aan je zijde blijft staan.
Hij zei dat hij dit niet kon, hij had het altijd alleen gedaan en wist dus niet hoe het moest met iemand naast hem, dit kon ik niet voor hem realiseren. Dit moest hij zelf inzien.

Wat hij nu wil is: tijd, tijd om tot rust te komen van alles,tot rust van alle negativiteit.
Mijn angst: dat hij zoveel rust neemt dat hij mij niet meer ziet staan.Dat alles voorbij is..
Ik ben zo bang die lijn te verliezen..
Mijn gevoel voor hem is zo sterk...het voelde alsof ik thuiskwam in zijn armen..

Wat jullie moeten weten.
Ik kom uit twee serieuze relaties . kom van mijn ouderlijk huis waar ik warm ben opgegroeid.
Hij woont al meer als 10 jaar zelfstandig en rooit alles zelf. Ook komt hij uit een gebroken gezin. Heeft nooit echt een goede serieuze relatie gehad. Mensen uit zijn omgeving herkennen zijn 'vlucht'gedrag...

Wat moet ik hier nu mee?
Ik wil zo graag dat goedkomt omdat ik het gevoel heb dat dit op te lossen is...Door beter te communiceren en dingen rustiger aan te doen. Alles voelt nog zo speciaal, ook voor hem.
En toch werkt het nu niet..deze onmogelijke liefde...

Ik weet dat ik hem los moet laten, moet doorgaan, maar iets houd mij tegen.
Nu probeer ik echt geen contact te zoeken en hem te laten komen, maar ik ben zo bang dat ik dan alles weggooi..