Hallo lieve mensen

Ik kamp al een paar jaar met iemand die mij vernedert en pijn doet, zich niet kan geven, en mij toch niet los kan laten, en eerlijk ik ook niet tot voor kort. Ik ben al dagen aan het lezen hier, om relevante verhalen te lezen die mij helpen om die tiest los te laten, omdat hij mij niet verdient.

Daarnet kwam ik op een reactie van Chelle op een blog van Doubt. Doubt werd al jaren vernederd door haar vriend, maar ook met momenten "aangehaald" door hem. Doubt zat zo goed als aan de grond door zijn gedrag, probeerde hoe langer hoe meer haar best te doen om toch maar "goed" te doen voor haar vriend.

Ik heb de tranen uit mijn kas gehuild bij de reactie van Chelle. Denk niet dat een psycholoog mij een beter inzicht had kunnen doen krijgen. En daarom, ik weet niet of ik dat mag hier, maar het kan me niet schelen HET PRACHTIGE ANTWOORD VAN CHELLE; IK HOOP DAT VELEN VAN JULLIE HIER IETS AAN HEBBEN.

Chelle, hoop dat je mij geen copyright aanrekent LOL

Lieve Doubt,

Ik sluit me volledig bij Jelle aan, en gooi hier ook even mijn goedbedoelde inzichten en adviezen in je schoot.

Dit wat je schrijft: "Elke dag krijg ik te horen dat ik niet goed genoeg ben, te saai, niks te vertellen heb, niks waard ben,...Maar ook elke dag zijn er lieve woordjes, een kus, een knuffel waardoor er weer die twijfels komen..."--is in mijn ogen de KERN waarom je in al je ontevredenheid en onbevrediging tóch in deze situatie blijft.

Wil je graag iets meegeven. De Amerikaanse psycholoog B.F. Skinner was van mening dat ons gedrag wordt beheerst door een eenvoudige regel: als ons gedrag wordt beloond, herhalen we het (continue bekrachtiging); zo niet, dan herhalen wij het niet (intermitterende bekrachtiging).

Een voorbeeld van dit opmerkelijke gedrag zie je bij een gokverslaving. Wanneer je gokt, win je soms en verlies je soms. De inzetten waarmee je wint, belonen het gokgedrag. Dat is een conditionering. Inzetten leiden echter vaker tot verlies, wat het gedrag niet versterkt, maar: je kunt niet voorspellen WANNEER je zult winnen en, hoe vaak. En dus, ondanks het feit dat iemand die gokt over het algemeen meer inzetten doet en meer geld verliest dan wint, maakt die willekeurige aard van de beloning de conditionering bezonder effectief, omdat iedere keer dat de gokker inzet, hij een kans maakt om te winnen. Hij kan nooit zeker weten dat het niet de moeite waard is om door te gaan--dus zet hij nog maar een keer in...en nog een keer. En, okay, nog één keertje. Wacht, vooruit, nóg maar een keer....Nee, deze keer ga ik winnen, ik 'voel' het, nóg een keertje, om het af te leren.....

Dezelfde wet zie je ook terug in sommige relaties. Mensen die in een relatie door hun partner fysiek of mentaal mishandeld worden--maar ondanks dat, tóch bij die partner blijven. Het is voor buitenstaanders niet te begrijpen 'Hoe kan je met iemand kan zijn die je slaat, psychisch vernederd en kwelt?!!'--en als ik zo eerlijk mag zijn, valt de relatie die jij momenteel hebt ook onder deze groep.

Wat er achter ligt, de reden waarom iemand genoegen neemt met een partner die ongelukkig maakt, is dit:

Als je met iemand bent die zich niet gedraagt alsof hij/zij oprecht voor je wilt gaan, maar tóch met WILLEKEURIGE tussenpozen voor eventjes attent, liefdevol en betrokken kan zijn, bestaat het gevaar dat je het op basis van die ONVOORSPELBARE, WILLEKEURIGE LIEFHEBBENDE BUIEN volhoudt. Je bent blind voor wat er in werkelijkheid gebeurt, omdat datgene wat je verlangt (een partner die wel volledig voor je kiest, waardering, intimiteit, geloof, etc) ieder moment KAN EN ZOU KUNNEN GEBEUREN. Je tolereert en accepteert (verdraagt) het vervelende, grillige gedrag van een partner omdat je je blijft vastklampen aan wat er zou KUNNEN gebeuren--waardoor je frustraties op de achterbank worden geschoven en je je gevoelens over wat er in werkelijkheid gebeurt, negeert.

Wat meestal voor een doorbraak zorgt waardoor iemand werkelijk in staat is om weg te gaan en de relatie uiteindelijk zélf te verbreken, is om de focus te leren leggen op de ellende en alle momenten waarin je te maken hebt met zijn twijfel, zijn ongenuanceerdheid, zijn grilligheid, zijn zelfingenomenheid, zijn emotionele onbereikbaarheid, het gebrek aan respect en bereidwilligheid om voor je te zorgen.

Als je DIE focus leert te sturen, beginnen de herinneringen aan een samenzijn zich met DIE wetenschap aaneen te sluiten. Waar je voorheen nog (veel te) vaak dacht aan de geromantiseerde en geidealiseerde prettige dingen die jullie deden en hadden, aan de eigenschappen van je partner die 'wel okay' waren, zal je steeds beter leren om het complete plaatje te zien. Je kan nauwelijks nog een band voelen met het ideaalbeeld dat je van iemand hebt gecreeerd, want dat beeld zal, door alles dat gebeurd is en door alles wat je bereid bent te ZIEN, in elkaar vallen.

En juist die emotionele verwijdering zal je gaan helpen om los van hem te zijn.

---

"Maar ik moet niet weg hoor, hij wil niet dat ik wegga, hij wil me niet kwijt, ziet me nog graag...
wat wil hij eigenlijk..????"

Nee, draai het eens om! Wat wil JIJ, eigenlijk? Waarom sta je jezelf toe om zo afhankelijk te blijven van wat hij doet, zegt, wilt, beloofd? Hij kan je wel zeggen dat hij 'niet wilt dat je weg gaat', maar hij doet in mijn ogen verdomd weinig om het voor jou aantrekkelijk te maken te willen blijven. Snap of zie je dit zelf?

Iemand 'niet kwijt willen' wordt niet door middel van woorden gerealiseerd; daar zijn DADEN voor nodig. Daar is bereidheid voor nodig om te zorgen dat je een situatie kweekt, waarin iemand niet eens de kans krijgt te denken over 'weggaan'. Je houdt je in mijn ogen teveel vast aan woorden 'ik wil je niet kwijt, ga niet weg'--terwijl je moet kijken naar wat hij werkelijk DOET om je niet kwijt te raken, wat hij onderneemt om veilig te stellen dat je geen behoefte voelt, of hebt, om 'weg te gaan'. Op dit moment durf je jezelf waarschijnlijk niet toe te staan om werkelijk de balans van deze relatie op te maken, omdat het resoluut zal betekenen dat je met de ellendige uitslag aan de gang moet--en de relatie zal moeten verbreken.

Stop met zijn speelbal zijn. Ik kan je verzekeren dat de eenzaamheid, ellende en het verdriet dat je IN deze relatie voelt, veel erger is, en veel langduriger is dan de emoties die je zal gaan ervaren wanneer je bij hem weggaat. Je zal je verbazen hoe sterk je bent--en wat je werkelijk in staat bent te dragen. Als je in staat bent de vernedering, de psychische mishandeling, de pijn & het verdriet van je twijfel omtrent zijn 'potentiele vreemdgaan'-drang te dragen, dan zal de periode waarin je het zónder al die pijn moet doen, gegarandeert DRAAGBAAR voor je zijn. Die emoties zullen namelijk werkbaar worden--en uiteindelijk zelfs hanteerbaar zijn.

Je zal er namelijk uiteindelijk achterkomen dat, wanneer je uiteindelijk afscheid neemt van alle ellende die je in deze relatie met deze hufter van een partner moet meemaken, je je eindelijk kan permitteren om de relatie te zien zoals het ECHT is.

"wat als er een ander komt, die mij vervangt en veel beter is dan ik? dat kan ik niet toelaten. ik moet blijven vechten, mezelf verbeteren zodat ik goed genoeg ben".

Och, meisje toch. Denk je nu werkelijk dat deze zieligerd in staat zal zijn om een vriendin te krijgen die 'beter' is? Ik denk dat je het anders moet gaan bekijken. Geen enkele, emotioneel intelligente, zelfstandige en zelfverzekerde vrouw zal een emotioneel kreupele kerel als deze in haar leven willen hebben. De vrouwen die deze gluiperd zal gaan aantrekken, zullen niet de vrouwen zijn waar jij mee zal willen concureren.

Bovendien, nog veel belangrijker: hoeveel rust zal het je kunnen geven, dat hij al zijn shit en ellende aan een ander zal gaan geven? Alles dat jij tot nu toe hebt moeten verdragen, hebt willen verdragen ook, zal zich gewoonweg verplaatsen naar de eventuele nieuwe vriendin toe. Láát het toe, laat het gebeuren. Je vecht al veel te lang voor een relatie die zich inmiddels heeft bewezen alleen maar een zware last op je schouders te zijn. Voor deze man zal je nooit 'goed genoeg zijn'--hoe hard je ook vecht om 'nog beter' te worden. Niet omdat JIJ niet goed genoeg bent, maar omdat je het hem toestaat jou te zien als 'niet goed genoeg'. We worden behandelt zoals wij ons LATEN behandelen.

"voor hoelang nog, tja, volgens mij kan dit nog jaren aanslepen, zoals het al jaren aansleept..."

Precies. Het bewijs ligt achter je, in alle voorgaande jaren waarin de ellende maar voort bleef duren--zonder verbetering. Vind je jezelf zo weinig waard, dat je bereid bent er nog maar eens 10 jaar, met dezelfde ellende, bij op te tellen?

Je HEBT een keuze. En je kan wel blijven klagen over de pijn en ellende die hij je bezorgt, je kan al zijn tekortkomingen blijven aanwijzen--maar zolang je er niets mee doet, zolang je niet zélf verantwoordelijkheid neemt voor je eigen geluk, zolang je jezelf niet dwingt deze relatie te bekijken zoals het werkelijk is, en maar genoegen blijft nemen met de kruimels die je krijgt--zal je je eigen geluk in de weg blijven staan.

Zorg dat je onvermogen of angst om weg te gaan en deze relatie te verbreken, niet het grootste obstakel wordt. Het is niet HIJ, maar JIJ die aan deze ellende een einde kan maken.

liefs,
Chelle