Het zal mij tegenwoordig echt worst zijn of het Nederlands elftal wint of verliest. Nou ben ik de laatste jaren wel iets nuchterder geworden qua oranjegevoel, maar toch. Neem nou het afgelopen WK. Normaal gesproken zou ik ook staan te juichen wanneer Nederland scoorde en zou ik er stevig van balen wanneer ze zouden verliezen. Dit WK was het echter allemaal anders. Iedereen met wie ik zat te kijken sprong op toen Nederland scoorde tegen Ivoorkust, maar ik was de enige die bleef zitten. Toen Nederland werd uitgeschakeld tegen Portugal zat iedereen stevig te balen, maar mij kon het niks schelen. Ik kon er, vanwege die bizarre kaartenregen, zelfs wel een beetje om lachen. (Dit was overigens nog voor dat mijn ex die nieuwe lover van haar had leren kennen.) Het bizarre was dat mijn ex, die in onze relatie al bijna uit haar slof schoot van irritatie als alleen het woordje "voetbal" al werd genoemd, het ineens zo erg vond dat Nederland verloren had. Waar ze de voetbalsport altijd vervloekte baalde ze nu oprecht van een nederlaag van een voetbalteam.

Nee, mijn passies zijn verdwenen. Ik weet wel waar ze gebleven zijn. Ze liggen verstopt onder een deken van verdriet. Het lukt me echter niet om ze daaronder vandaan te krijgen.