Het weekend komt eraan en ik voel me verloren.
De kids zijn weg, het is prachtig weer, en ik ... ik voel me zo verloren.
Beangstigend verloren.
Het lijkt of iedereen zijn leventje heeft, of iedereen reeds plannen heeft met vrienden, gezin, etc. en of ik nergens in pas.
Ik weet dat ik zelf uit mijn deur moet komen, maar het is vreemd, ik voel me angstig. Bang voor afwijzing zelfs door vrienden en familie. Vroeger ging alles vanzelf, mensen kwamen, belden, ik had mijn gezin, of later mijn nieuwe partner, de plannen kwamen als het ware vanzelf.
Nu lijkt het of ik de inspanningen voortdurend zelf moet leveren, terwijl ik er zo weinig energie voor heb.
Terwijl het lijkt alsof niemand me nodig heeft ook.
En ik heb zoveel te doen, mijn huis ligt er verwaarloosd bij, mijn tuin ook, ik kom er niet toe werk te zoeken, ik kom eigenlijk ... tot niets. Verlamd als het ware.
Het zijn negatieve gedachten, en die leiden tot niets, en veel ervan is ingebeeld, alleen, ik kan ze niet stopzetten.
God, wat is dit moeilijk allemaal.
ikhoopopbeter
Vaak is het vreemd, wanneer alles goed gaat..komt ook bijna alles vanzelf. Wanneer je mensen niet nodig hebt, zwermen ze om je heen..moet je hun zelfs afwijzen, omdat je er geen tijd voor hebt. Dan komen de momenten waar je mensen nodig hebt, en moet jij zelf de moeite doen. Mensen komen niet meer vanzelf, dingen gaan niet meer vanzelf. Juist dan wanneer je de minste kracht hebt..word verwacht dat je zelf energie investeert.
Sommige dingen van wat je beschrijft is misschien ook inbeelding, maar sommige dingen zijn enorm herkenbaar en heb ik ook al van vele anderen gehoord ! Vooral ook dat gevoel van verlamming herken ik van vroeger van mezelf. Ja, ik herken dat gevoel wel wat je beschrijft. Het is inderdaad zo ontzettend moeilijk. Het gaat ook weer over..maar daar heb je nu op dit moment helemaal niets aan. Op dit moment zou ik even geen tips of zo weten, het spijt me. Ik hoop dat het je desondanks lukt om een klein beetje van het weekend te genieten, of dat de negatieve gedachtes tenminste een klein beetje minder worden.
Heel veel sterkte!!
Groetjes van
emotional
dank je emotional
Alleen al dat het "normaal" lijkt te zijn, steunt mij enorm..
Het is idd zo, als je ze het meest nodig hebt, zijn ze er niet (maar dat zal met die negatieve energie te maken die dan rond je persoon hangt, denk ik).
Foutje van de natuur, vind ik eigenlijk, steun heb je nodig met momenten.
Kan alleen maar onthouden dat ik er zelf ook moet bieden als anderen er nodig hebben.
Mijn oudste zoon blijft bij mij dit weekend (hij is ziek) en morgenavond heb ik met een vriendin afgesproken.
Alle moed verzameld, dat is het enige wat erop zit.
Hartelijk dank voor de ondersteunende woorden.
Liefs
IHOB
@ikhoopopbeter
Bij mij lopen de mensen ook de deur niet plat alsof ik 1 of andere ziekte heb, weten zich denk ik geen houding te geven.. ik vind het ook niet erg.. heb een klein clubje vaste echte vrienden dus de rest is niet belangrijk!!!
En ik dwing mezelf ook om buitenshuis dingen te doen maar gaat ook niet altijd van harte hoor..
En die negatieve gedachten hebben we, en kennen we allemaal, ik moet wel door voor de kinderen, dus heb in ieder geval een doel in mijn leven en dat helpt wel, hoewel pubers je het ook moeilijk kunnen maken op z'n tijd. Die zijn nu net als hun vader..ikke, ikke, ikke, hoort er wel bij en aan de andere kant staan ze minder stil bij onze scheiding.
Dus kop op meid! Ja het is moeilijk, heel moeilijk!!!
lfs Letje
hei letje
dank voor de steun.
ik heb wel een paar mensen die mij zwaar ontgoochelen ook hoor.
echte vrienden (waaronder familie) (dacht ik), maar ze zijn niet in staat om zich in te leven. en dat doet ook zeer!
kusje en goeie moed, ook voor jou
ikhoopopbeter
Tja meid we moeten elkaar toch steunen hoor!!!!!
Doet goed bij mij en hopelijk ook bij jou...
Daarbij komt dat wij ook een paar raakvlakken hebben, kan je je beter inleven..
Liefs Letje
@ik hoop op beter
Hoi
Je moet echt wel zelf een aantal stappen proberen te zetten om wat los te maken bij de mensen zodanig dat je contact met hen kan hebben. Het is niet altijd goed om ze telkens met al het negatieve in je leven te overladen want dat schrikt hen soms af. Probeer toch met kleine stapjes een aantal dingen te doen en elk klein stapje dat je een mini-goed gevoel gaf is een lichtpuntje (onthou deze door ze bijvoorbeeld op te schrijven); je zal zien op een bepaald moment ga je zelfs met mensen om van wie je het nooit verwacht had.
Negatieve gedachten zijn zeker de boosdoener. Eigenlijk zou je onmiddellijk een negatieve gedachte moeten afstraffen met een positieve gedachte ; je kan bvb zeggen ik hou van mezelf, ik aanvaard mezelf. Zelfs al moet je het 300x per dag doen, na een aantal dagen zal je zien dat het iets beter met je gaat.
Denk eens aan wat je leuk vond voor je relatie , doe je dit nog of niet. Neem die activiteit misschien weer op.
Bekijk het feit dat je zieke zoon bij jou is als een plus-punt. Meestal kunnen zieke personen weinig verdragen dus als hij bij jou is dan is dit vermoedelijk een uiting dat hij liever bij jou is dan alleen of ergens anders. je kan misschien een klein positief gesprekje met hem voeren. Negatieve talk zal zijn ziek zijn niet opvrolijken.
Sowieso veel van de reacties op blogs hier lezen daar kan je ongetwijfeld massa's tips uit halen. veel meer dan enkel uit de reacties hier op 1 blog.
Verder hier alles van je afschrijven.
Sterkte
diep
@ ik hoopopbeter
Ik weet wel wat je bedoeld hoor. Iedereen heeft plannen en leuke dingen te doen en jij niets eigenlijk...
Als ik zou toegeven aan mijn gevoel, zou ik me voor altijd opsluiten in mijn huis.n. Heb ik ook gedaan de afgelopen 4 dagen. Nadat het uit was, weken doorgegegaan en ineens stort je in..
Mijn hh is ook zwaar verwaarloosd, heb geen energie om het aan te pakken.
Heb nu ook meer dan eens het idee dat niemand om mij geeft.
Zwaar onzeker en negatieve gedachtenspiraal it sucks, want als je er eenmaal inzit, blijf je erin.
Ik kan moeilijk alleen zijn, dus probeer zo vaak mogelijk met mensen af te spreken. Zels met mensen die ik al jaren niet heb gezien!! Muziek helpt mij ook om mijn gevoelens te uiten en heel veel posten ook!!
Op mijn aanmeldingsconsult voor een psycholoog moet ik helaas achterin de rij aansluiten, dat is dus pas over 3 weken. Tot die tijd kom ik jullie dubbel en dwars vervelen!! ; )
Knuf!
Mr Bean @ikhoopopbeter eerste stap
Hé ikhoopopbeter, herkenbare situatie, als je in zo'n negatieve spiraal terecht bent gekomen, en waardoor het steeds wordt versterkt. Je zou ergens kunnen beginnen, stel niet te hoge eisen aan jezelf, heb geduld met jezelf. Als je vindt dat je aan iets anders toe bent, dan kun je beginnen met kleine stapjes. Je hebt het gevoel alsof je erin verzuipt, dat je achterloopt met je huis, tuin, werk zoeken. Het stapelt zich op, als het ware, waardoor je nog minder zin hebt om te beginnen. Een lange reis begint altijd met de eerste stap. Je moet eerst haalbare concrete doelen voor jezelf stellen. Niet alles tegelijk willen doen. Bijvoorbeeld alleen jouw tuin doen deze week. Volgende week bijvoorbeeld jouw huis een beetje opruimen. Een opgeruimd huis en tuin kan jou die rust geven. Daarna kun je altijd nog op zoek gaan naar werk. Maximaal 1 ding per dag doen bijvoorbeeld. Als je eenmaal aan begonnen bent dan krijg je er energie door, dan ben je niet te stoppen. Dan gaat de motor weer draaien. Alles versterkt elkaar, je wordt er positiever van, waardoor je nog meer energie krijgt. Een opwaartse positieve spiraal, echt waar.
Het klinkt gemakkelijker gezegd dan gedaan, uiteindelijk zijn het jouw negatieve gedachten die jou verlammen, je hoeft dus niet te wachten totdat je je beter voelt, door iets te doen kun je je negatieve gedachten omzetten naar meer positieve gedachten. En angst blokkeert de liefde in je, door angst durf je niet te leven. Ga de natuur in, haal een frisse neus, ga wandelen of fietsen, en geniet van de buitenlucht, van de zon, van de vlinders, de mooie wolken, en ga daar je leven overdenken. Probeer dit elke dag te doen, zo vaak mogelijk iig, het is een soort opladen van jouw accu.
Dus een schopje, uit je slachtofferstoel, ga jezelf weer terugvinden, je eigenwaarde en zelfvertrouwen komen dan automatisch terug. Zoek gelijkgestemden op, zoek echte vrienden en familie op die echt om je geven. Zoek mensen op die begrip voor je hebben. Schrijf zoveel mogelijk van je af hier, wat ik je hebt verteld weet je waarschijnlijk al, maar af en toe moeten wij mensen eraan herinnerd worden.
Veel sterkte, liefde en wijsheid!
Mr Bean