Hoi allemaal..

Twee blogs geleden vertelde ik in alle blijdschap dat ik iemand had leren kennen. Het voelde goed om na drie jaar single te zijn terug iemand nieuw te leren kennen. Te lang had ik mezelf gesloten naar de buitenwereld, uit schrik om weer gekwetst te worden. Hij gaf me positieve aandacht, vroeg altijd hoe het met me ging. Hij vroeg hoe ik me bij hem voelde, het was alsof hij zeker wou weten of ik me goed voelde bij hem. Hij wou bij me zijn, hij miste me, hij wou zelfs eind augustus op weekend gaan, wij tweetjes alleen. Ook al kenden we elkaar nog maar sinds begin mei. Het ging allemaal zo snel, maar het voelde zo goed.

Een blog geleden vertelde ik dat dit ineens allemaal weg was. We hadden ietswat van een avontuurtje beleefd en ineens werd het wel heel stil van zijn kant. Als ik hem na twee weken hem er eindelijk mee confronteerde kreeg ik als antwoord dat hij helemaal niets voelde voor mij, dat hij moest nadenken wat er nou net tussen ons was of wat er net helemaal niet was. Hij vond dat de afstand en de interesses steeds meer en meer uit elkaar begonnen te liggen. Wat ik vreemd vond, want we waren in veel dezelfde dingen geïnteresseerd en we hadden nog veel op ons to-do-lijstje staan. Ook hoe hij mij altijd zo positief benaderde en dan ineens zeggen dat er helemaal niets is, kwam toch wat als een schok. Niet dat ik al hevige gevoelens voor hem had, ik kende hem nog maar 2,5 maand, maar er begon toch wel al iets te broeien bij mij van gevoelens.

Het is moeilijk om helemaal niets meer van hem te horen. Mis ik hem, mis ik de aandacht? Misschien een mix van de twee. Ik heb hem dinsdag nog een sms'je gestuurd voor zijn verjaardag waar hij toch vrij positief op reageerde, maar dit was maar een uitermate kort ''gesprek'', als je het al een gesprek kon noemen. Ik voel me ook ergens gebruikt, zoals ik in vorige blog heb gezegd. Stom voel ik me ergens ook, omdat ik dit helemaal niet heb zien aankomen, maar hoe kon ik het ook zien aankomen? Elke dag opnieuw sms'en hoe mijn dag was geweest, zeggen dat die me mist, zeggen dat die zich goed voelt bij mij. Ook als mijn moeder in het ziekenhuis lag en ik dus niet veel kon afspreken nam die de moeite om helemaal naar de andere kant van de stad te rijden, al was het maar om 2 uurtjes bij elkaar te zijn. Hij vroeg ook geregeld achter mijn moeder, hoe het was met haar na haar ziekenhuisopname, dus leek het alsof die echt geïnteresseerd was in wat er gebeurde in mijn leven.

Hij wou veranderen in zijn leven. Hij had vrienden die hem niet echt op het juiste pad brachten, alcohol vooral, drugs van tijd tot tijd. Ook de relatie met zijn ouders was niet hoe het moest zijn. Begin september gaat die verhuizen en hij had me al toevertrouwd dat hij hoopt dat hij dan andere mensen leert kennen zodat die uit die slechte sferen uit kon zijn. Op zijn werk werd die blijkbaar ook geprezen omdat hij alles vrij volwassen kon uitvoeren ondanks zijn nog vrij jonge leeftijd, in de positie waar die nu staat op werkvlak. Dus je denkt dat die dus wel enige vorm van verantwoordelijkheid over zich kon nemen. Soms konden we echt de meest diepzinnige gesprekken voeren.

Maar vandaag de dag vraag ik me af: Wat is er allemaal van waar, in hoeverre heeft die de waarheid gezegd? Ik weet het niet. Het maakt me onzeker. Onzeker over de toekomst, onzeker over de andere mensen die ik in de toekomst ga ontmoeten. In hoeverre gaan zij de waarheid zeggen. Gaan ze ook mijn hoofd gek maken met positieve aandacht om dan van de ene dag op de andere te verdwijnen in thin air?

Ik zou hem graag begin september een sms'je willen sturen om hem succes te wensen met zijn verhuis. Maar ergens weet ik niet of dit een goed idee is. Ik weet helemaal niet hoe die over me denkt. Was ik maar een flirt, was het hem enkel om me in bed te krijgen, is het onzekerheid door de situatie van vrienden en familie waar die nu inzit? Ik weet het niet. Ergens zou ik hem nog eens willen tegenkomen in de toekomst zodat we er nog eens over kunnen praten en een ander deel van me zegt dat ik hem nooit meer wil zien. Dat dit een ervaring is om mee te nemen naar de toekomst en achter me te laten.

Keelia