Na een tijdje hier weg te zijn geweest, moet ik deze nacht toch even iets kwijt. Ik ben alweer een poosje vrijgezel. 2 maanden? Ik hou het niet bij, ben geen man van datums, zeker niet na zo een tijd. Mijn ex had de dag nadat ze het uit heeft gemaakt met een ander. Ze vroeg om beste vrienden te blijven, maar ze flikte dit de tweede keer, gelijk nadat het uit is met een ander te gaan. Ik heb gemene dingen gezegd, die toen pijn deden, voor beide kanten. Terug kreeg ik ook woorden na mij toe. Die dag zijn wij beide met de ruggen tegen elkaar elk zijn pad gegaan. Zij weer met een jongen naast zich. Ik bedenkend hoe een persoon in twee jaar kan veranderen.

Ik voel momenteel alleen haat, haat die zorgt voor zo een grote afstand. Zoals komend weekend zal ik haar misschien weer tegenkomen met stappen. Dat is bijna zo goed als zeker, omdat we nu eenmaal niet veel in de buurt hebben qua stap gelegenheden en de vrienden hier ook uitgaan. Ik wil haar niet ontlopen, want dan ontloop ik de dingen die ik graag doe. Laatst heb ik moeten draaien, wij hadden beide gedronken en zij probeerde een gesprek met mij aan te gaan en haar gedrag goed te praten met: je wist dat ik twijfelde, het ging niet meer samen. Alles leuk en aardig, maar had dan ook die lieve woorden bespaard toen ik met mijn vrienden in het buitenland zat, ik kreeg sms'jes als ik mis je, ik wil bij je zijn en kan ik je vertrouwen. Week erna ging zij op vakantie en toen was het uit.

Wat is dan de betekenis van beste vrienden van elkaar worden? Die draad ben ik dan kwijt. Ik kon haar beter af en toe peilen dan zij zichzelf. Woorden als: "ik heb een vreemd gevoel als je met die meid wat afspreekt", dit moest ik voor haar vertalen als jaloezie.

Naja, allemaal leuk en aardig, maar nu komt het. Ik wil niet met haar praten, ik hoef haar niet te zien, van mijn part wordt ze zo mooi, rijk en beroemd als Shakira, het maakt mij allemaal niet uit. Ik ken een kant van haar die mij helemaal in een hoek heeft gedreven (het gevoel gegeven dat ik diegene was die alles verkeerd deed, ik zo stom dat ik mij ook nog aanpaste) en ik haar dus niet vergeef. Mij verwijten en zelf de schijnheil uithangen. Ik werd op het laatst door haar als narcist uit gemaakt. Maar wat moet ik in een situatie als wij elkaar weer tegenkomen? Praten en doen alsof er niks is voelt voor mij vreemd, maar ik weet dat zij dat wel graag wilt, maar voor mij hoeft het niet. Waarom? Ik ben toch een eikel in haar ogen die haar pas losliet totdat ze wat nieuws vond, moet ik dan nog altijd die ex zijn?

Ik heb mijn leven weer op rolletjes. Ik heb veel geleerd van deze situatie, ja echt geleerd en dat is niet altijd je gevoel volgen, maar soms ook je verstand. Het gaat momenteel niet allemaal vlekkeloos in mijn leven, alles werkt een beetje tegen, maar gelukkig ben ik altijd positief ingesteld en zie deze periode als een leerproces, om hierna weer lekker te genieten. Toch blijf ik mij slecht voelen, dat een mens je zoveel schuldgevoel kan aanpraten dat je zelf er onbewust ook nog in geloofd. Iemand waar je zoveel om gaf. Ik kreeg van mijn ex eenmalig te horen toen het uit was met haar vriend, sorry dat ik je zoveel pijn heb gedaan door zo snel met iemand anders te nemen. Dit vergeleek ze met een relatie van ons van twee jaar, met een relatie van haar van 3 maanden. Nu flikt ze het opnieuw, waardoor bij mij een knop is omgeslagen en ik stiekem misschien gelukkig ben dat zij mij zoveel haat voor heeft gegeven. Dat maakte het alleen maar gemakkelijker om mij eroverheen te zetten.

Maar hoe ga ik nu om met mijn ex? Gewoon praten, voelt voor mij als praten met mijn vijand, je hebt er geen behoefte aan maar doet het uit socialiteit?