Ok, het zal ongetwijfeld niet zo zijn, maar waarom heb ik het idee dat het in de liefde bij anderen altijd makkelijker gaat? Dit weekend weer een tegenvallende ervaring gehad op liefdesgebied. De dame waarmee ik sinds enkele weken aan het daten was heeft aangegeven ‘niet verliefd’ te zijn geworden en er daarom verder eigenlijk geen toekomst in te zien. Een flinke domper, aangezien ik bij haar wél een heel speciaal gevoel had. Is dat verliefdheid? Ik denk van wel aangezien ik nu die kenmerkende pijn voel van binnen die ik inmiddels al vaker heb gevoeld. Sommige mensen zullen me misschien uitlachen omdat ik me na twee weken daten al zo ellendig kan voelen vanwege een afwijzing. Dat zij dan maar zo. Voor mij was ze echt een droomvrouw. En het feit dat ik geen kans maak bij deze dame is echt bijzonder pijnlijk.

“Maar er zwemmen nog veel meer vissen in de zee” is de bemoedigend bedoelde kreet die je dan te horen krijgt. En dat is natuurlijk zo. De ware bestaat misschien niet eens. Er zijn vast meerdere personen waar je heel gelukkig mee kunt worden. Dat groepje droomvrouwen is natuurlijk wel beperkt. Je moet goed zoeken en geluk hebben om een van deze schepsels tegen te komen. Dat kan meer dan eens in je leven gebeuren heb ik inmiddels al wel ervaren.
“Je moet gewoon geduld hebben”, zegt men dan. Ook dat is zo, maar dan komt het volgende probleem. Heb je uiteindelijk zo’n droomvrouw gevonden dan betekent dat nog allerminst dat jij voor haar ook een droomman bent. Ik heb in mijn leven al enkele van deze droomvrouwen mogen ontmoeten maar zelden tot nooit leidde dit tot een relatie. Sterker nog, vrijwel altijd leidt het tot een enorme deceptie mijnerzijds.

En dan gaan we even terug naar het begin van dit verhaaltje. Ik heb bij anderen nooit het idee dat het allemaal zo moeilijk gaat. Bij vrienden en bekenden uit mijn omgeving is het vooral van belang dat ze dat ene speciale visje in de grote vijver in de smiezen krijgen. Het ‘binnenhengelen’ daarvan is vervolgens geen enkel probleem. Zij hoeven inderdaad alleen het geduld te hebben tot dat ene exemplaar met die glimmende schubjes en die betoverende diepzeegroenblauwe ogen voorbij komt zwemmen. Terwijl als ik zo’n visje in het vizier heb deze hooguit even het aas bestudeert maar vervolgens het gevoel krijgt dat er iets niet in de haak is en keihard wegzwemt.

Hoe is dit toch mogelijk? Is het dan gewoon niet voor mij weggelegd? Daar lijkt het wel op. Na 31 jaar lijken alle bootjes wel zo’n beetje uitgevaren. En op de jachten die nog wel in de haven liggen ben ik niet welkom…