zeer ernstig ook, maar hoe erop gereageerd wordt door mensen is nogal verschillend. Vandaar dat ik kies voor optie 3. Het is de liefdesverdrietige zelf die het verdriet serieus moet nemen en daar zo nodig hulp voor moet zoeken, maar het is wmb niet liefdesverdriet an sich dat serieuzer genomen moet worden. Ken er genoeg die er zelfs na jarenlange relaties en intens gemene breuken relatief snel overheen zijn gekomen. Mijn theorie is dat je als je al (vroeg) beschadigd bent in het leven, liefdesverdriet alle oude wonden weer kan openrijten. En dat maakt het zwaar en soms bijna ondraaglijk voor sommigen.

Dat alles maakt ook dat de aandoening van liefdesverdriet ongrijpbaar is. Ja, het kan vergelijkbaar zijn met ptss, met het overlijden van een geliefde. Maar het kan ook met een kortdurend rouwproces geaccepteerd worden.

Verder on the bright side, liefdesverdriet is ook best vaak de uitgelezen kans om eindelijk eens oude patronen te doorbreken en onkruid uit de tuin te wieden. Ik denk namelijk wel dat er weinig verdriet is dat je zo intens met jezelf confronteert als liefdesverdriet.

Vind het ontzettend leuk dat je de publicatie zoekt. Wat ben je van plan, rauwe verhalen van ervaringsdeskundigen, of het schrijven van een boek als een baken van hoop in de diepe donkere poel van het verdriet? Ben benieuwd en mocht het ooit verkrijgbaar zijn, laat het weten. Succes!