Vandaag heb ik hem al vier weken niet gezien, gesproken of iets dergelijks. Ondanks dat ik trots ben op mezelf lijkt het af en toe eindeloos te duren, die pijn en het gemis. Ik weet dat hij waarschijnlijk niet terugkomt en dat de liefde moet slijten, maar het gaat nog niet erg hard.. Ik de praktijk gaat het allemaal goed, maar mijn gevoel is nog een puinhoop. When does the hurting stop? (Pinkie and the Brain) Sorry, maar dit is momenteel een van mijn lievelingscitaten. Ik hoor nu op de radio dat liedje over "a bad day", heerlijk nummer, geeft me moed. Verder geen nieuws, ook niet van zijn kant. Vier mei is hij jarig en hij krijgt geen kaart, geen sms, helemaal niets. Hij was de enige die zei dat als hij nu moest kiezen tussen alles of niets hij zou kiezen voor niets. Nou dan krijgt hij zijn zin, kijken of hij dan nog zo stoer is. Ik kom er wel...