Vanavond precies vier weken geleden dat hij het heeft uitgemaakt. Ik ben er bij lange na nog niet overheen. Mijn ratio en emo wisselen zich nog altijd erg snel af en het gebeurd nog regelmatig dat ik huilend wakker wordt. Waarom weet ik eigenlijk niet, ik vermoed dat het iets te maken heeft met de verliefdheid, afwijzing, en zonder proberen meteen over en uit. Ik ben boos met name over het abrupte einde en mis hem niet eens heel vaak, behalve als ik alleen ben. Ik merk dat ik afspreek met mensen en spontane dingen plan als een vakantie (dominicaanse republiek) plan op kort termijn (donderdag 1 juni vertrek ik)
Dat had ik niet gedaan als ik met hem in een relatie zou zitten. Ook ben ik zaken aan het oppakken die ik voor mezelf moet doen. Autorijlessen, andere baan, meer zelfvertrouwen hebben, en rouw verwerking van mijn vorige relatie waar ik gewoon over heen ben gestapt.
Mijn ratio is dan ook niet het probleem. Mijn emo wel. Ik sms hem op verdrietige momenten (vaak ook als ik gedronken heb). Hij is vandaag een vriendin tegengekomen van mij en gaf aan dat hij dacht dat ik het er wel erg moeilijk mee had. Hij begrijpt niet hoe dat kan heeft hij tegen haar gezegd. Hij wil liever geen smsjes meer ontvangen. Tja ik heb dus meteen gesmst. Aangegeven dat ik het er wel moeilijk mee heb maar dat er veel meer speelt nu. Ook dat ik er van baal dat hij veel oorzaken van de breuk bij mij neer legt en dat ik dat oneerlijk vind. Hoe meer ik erover nadenk hoe analytischer ik alles bekijk, hij heeft gewoon bindingsangst. Het doet me wel heel veel pijn om te zien hoe ongelofelijk snel hij over alles heen stapt. Wat een ongelofelijke lul is het. Ik zou blij moeten zijn dat hij niet meer wil en het voor mijzelf als een een keuze ook moeten aanvaarden. Ik zie alleen overal zijn hoofd nog, hoor vriendinnetjes uit die hem hebben gezien en staar de hele tijd uit het raam om te zien of hij langs rijd in zijn auto. Soms denk ik zelfs dat het allemaal niet waar is en dat hij een half jaar op vakantie is en gewoon weer terugkomt.
Hij heeft me tot in het diepst van mijn hart geraakt. Maar ik wil snel sterker zijn, en me erover heen zetten, ook al zie ik andere mannen niet staan. Ik hou mezelf ook de stupide gedachte voor dat ik nooit meer iemand zal treffen en ik de rest van mijn leven alleen blijf. Dan denk ik weer rationeel en zie ik in dat dat precies zijn keuze is maar dat ik wel mijn leven zou willen delen met iemand. Kortom het is nog een en al verwarring. Ik hoop dat Ratio snel de boventoon gaat voeren qua verwerken.