Alweer wat verder dan paar weken geleden.
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Vandaag lijk ik helemaal verzwolgen in mijn gevoelens.
Morgen ga ik weer naar mijn studentenkamer. Maar het is erg moeilijk om me er toe te zetten.
Thuis gaat het ook nog niet goed. Ik rommel een beetje, ga af en toe met mijn moeder wat doen, maar er gebeurt te weinig. Vorige week nog ziek in bed geweest.
Op zo'n dag als vandaag voel ik me de hele dag vervelend. Ik ben echt continu bezig met de gedachten aan het verlaten gevoel wat ik heb, het eenzame. Met mijn ex was ik zulke goede maatjes, dat vergeet je niet zomaar.
Ik ben bang voor wat gaat komen. Ik weet dat ik straks weer naar school ga en dat er weer leuke dingen komen, maar ik ben bang voor alle eenzame momenten die ik nog zal beleven.
Wat me ook bang maakt, is het feit dat hij verder gaat met zijn leven. Onbekende meisjes die worden toegevoegt op hyves, een flitsende, nieuwe profielfoto. Mijn maag draait om als ik dit zie. En ik weet, Kijk niet op zijn hyves, maar ik moet wel.
Heb gister nog maar een mailtje gestuurt, over het feit dat we nog geld en spullen moeten verdelen. Nog niets op terug gehad.
Maar wat hoop ik ermee te bereiken? Is het afsluiting? Of wil ik stiekem gewoon dat hij nog een keer hier thuis komt? Het probleem is dat ik mijn gevoelens niet meer vertrouw..
Als ik nu kon zeggen: Ja, het zit zus en zo! Dan kan er ik wat mee! In het verleden deed ik het altijd zo. Maar er is nu iets voor in de plaats gekomen wat ik totaal niet ken en waardoor ik soms verschrikkelijk in de war raak. En waardoor ik mijn hele dag kan laten verpesten. En dat vind ik moeilijk..
Ik ben niet meer zozeer bezig met de waarom-vraag. De relatie was een periode die voor mij echt was en waarin ik zoveel dingen heb geleerd. En het mooiste van alles: Ik heb echt van iemand gehouden.
Het is mooi om dat te denken.
Helaas nemen die negatieve gevoelens het zo vaak de overhand. En daar baal ik zo van!
Ook vind ik het erg moeilijk hoe ik nu met de hele situatie in de vriendgroep moet dealen. Het liefst zou ik gewoon weer zoals elk weekend mee gaan met stappen, maar het is gewoon niet meer hetzelfde. Want alleen al een bericht over mijn ex zorgt er al voor dat mijn hoofd op hol slaat, mijn handen beginnen te trillen en ik de zenuwen krijg. Laat staan als ik met ze uit zou gaan.
Ik heb me daar 7 jaar thuisgevoelt. Dat zet je niet zomaar aan de kant.
Ik weet dat er genoeg leuke dingen voor me wachten in mijn studentenstad, maar of ik er al klaar voor ben...