Daar was die dan.. het smsje waar ik al 4 dagen op zat te wachten..

'Liefste,.. Ik denk alleen maar aan jou, ik hou van jou, ik mis je, ik wil je zien ik wil je voelen en ik wil bij je zijn'

Ik sterk proberen te zijn door niet te reageren...

Krijg ik een uur later 'maar ik kan je niet meer zien.. voorlopig niet.. ik kies voor mijn kinderen'

Ik heb hem heel boos gesmst wat hij denkt te bereiken met dit smsen.. Wat hij van me wil.. Waarom hij me niet met rust laat... dat ik het kinderachtig vind dat hij dat via een sms doet..

Maar ik ben er weer kapot van...
Ik ben radeloos, hopeloos..

Ik wil hem niet meer.. Want hij heeft me door een hel gesleept de afgelopen weken..
Maar toch kijk ik elke 5 minuten op mijn mobiel.. Toch kan ik hem niet los laten..
Toch will ik dat hij voor mij kiest..maar ik wil ook dat hij mij met rust laat..
Ik wil dat hij duidelijker is in wat hij wil.

Maar niks wat ik wil doet hij...

Ik doe zo mijn best om hem los te laten, en te vergeten... Maar op een of andere manier heeft hij mij in zijn greep..