Vandaag een SMS-je.

"Hoe is het met je? Ik ga vanmiddag naar het subtropische zwembad, mail je vanavond"

Dus ik denk, ik bel even. Had haar stem al een hele tijd niet meer gehoord... en gisteren niks van me laten horen de hele dag, wat ik erg knap vond van mijzelf... dus...

Is ze aan het werk.. Schoonmaken bij een discotheek. Ze neemt wel even de tijd om te praten.

Ik ben natuurlijk geschokt dat ze in 1 week al werk heeft in haar nieuwe plaatsje, waar ze eigenlijk tijdelijk heen ging "om na te denken".

Somber gesprek. Ik emotioneel, zij totaal niet.

Gaat allemaal prima daar. Haar nieuwe vriendin laat zien dat ze echte gevoelens heeft voor mijn vrouwtje. (dat was dus de 2e keer slikken) en ze is blij dat ze al werk heeft voor 3 keer in de week. Ze zei dat ze me in het begin heel erg heeft gemist, maar dat dat nu minder wordt. - ja vind je het gek... ze doet vanalles om maar vooral niet te hoeven nadenken... Dat zei ik dus ook...

Ze mist me nog wel, maar ze heeft het daar prima naar haar zin en ze denkt er op dit moment dus over om definitief voor haar te kiezen. (3e keer slikken)

Ik ben nu helemaal in de put. Ik heb niemand om mee te praten. Niemand die mij een arm om mn schouder legt...

Zij zit daar, met haar nieuwe vriendin. Zoekt werk, gaat naar een zwemparadijs en blijkt totaal geen emoties te hebben als ik haar aan de telefoon heb.

Dit lijkt mij op vooruit schuiven van het probleem. Zoveel mogelijk dingen doen zodat er niet nagedacht hoeft te worden.

"Ja maar ik denk wel na, wat denk je nou, savonds in bed denk ik na hoor"

Ja, als ze naast haar ligt... Dan is het vast goed nadenken...

Uit het zicht - uit het hart, en dat blijkt maar weer...

27 tot 31 mei zouden we met schoonmoeder naar een soort center-parks gaan. Dit omdat haar vader onlangs overleden is en de 27ste de verjaardag is van haar vader. Daarom zouden we die tijd samen doorbrengen.

Zij wil niet dat haar moeder dit nu te weten komt en wil dus de 25ste richting huis komen, om dan vervolgens de schone schijn op te houden tijdens dat weekeinde.

Wat moet ik daar nu mee? Mijn hart zegt JAaaah!!! maar mijn verstand zegt NEEhhh!!

We spreken af dat ik haar morgen (maandag) ga halen om samen eens goed te praten, en om misschien nog wat spulletjes mee te nemen van hier. Dat zijn dus weer 300 kilometers rijden...

Misschien kijkt ze dan nog eens om haar heen en denkt zij nog eens goed na...

Ik ben 30, zij 29.. we zijn 15 jaar bij elkaar. Dat is ons halve leven... Ik kan het maar moeilijk bevatten.

Langzaamaan begint het verdriet plaats te maken voor het gevoel van verraad. Kwaadheid wordt erger...

Maar diep van binnen weet ik dat dat gevoel, ook al verdrijft het mijn verdriet voor nu, toch weer boven zal komen drijven.

Het wordt nooit meer beter, dat besef ik nu ook. Ik wil er niet in geloven dat het over is en uit..

Even denk ik dan aan die lading met slaap pillen die ik heb... hoe aantrekkelijk die nu zijn...

Ik kan zonder haar... maar wil ik dat wel...

Steeds meer hoor ik van vriendinnen van haar, die mij God zij dank niet hebben laten vallen nu ze weg is...

Steeds meer kom ik te weten, over het bedrog. Praten deed ze niet met mij... Ik heb het geprobeerd. "Nee alles is goed... Ik hou van je lieverd... We hoeven niet te praten..."

Praten deed ze wel met anderen... Zelfs haar baas, die ze net 5 weken kende, wist dingen die ik niet eens wist.

Morgen zie ik haar. Na 8 dagen. Even wat spullen halen...

Jullie zijn totale vreemdelingen voor mij, maar wel het enige wat ik heb op dit moment... Uitkijken wat ik zeg en doe tegen/bij de vriendinnen... Dat komt natuurlijk direct daar... Al kan ze dit ook vinden en lezen...

Mij valt niets te verwijten... dat weet ik nu wel... dat zeggen haar vriendinnen ook...

Ik houd jullie op de hoogte...