Dit blog is bedoeld voor Liefdesverdriet, en ondanks dat ik nog een soort van laatste strohalm heb ben ik bang vanavond van een koude kermis thuis te komen.

Ik ken de man met wie ik date nu zo een 9 maanden, de eerste drie maanden zijn wij puur vriendschappelijk met elkaar omgegaan. Dit ontwikkelde zich op een gegeven moment en zo ontstond er iets meer, we noemen het geen relatie. We zagen elkaar 3 keer in de week ongeveer, sliepen twee keer per week bij elkaar en spraken naar elkaar uit dat we elkaar erg leuk vonden.

Nu is het zo dat hij twee weken geleden weg is gegaan voor zijn werk (een maandje), ik wist dat hij in deze periode erg druk zou zijn en zich weinig met mij bezig zou kunnen houden. Vlak voor zijn vertrek heb ik uitgesproken dat mijn gevoelens nu wel echtere vormen beginnen aan te nemen, en dat ik denk dat het belangrijk is voor ons beide om te bedenken waar we samen heen willen. Hij gaf aan ook gevoelens te hebben maar nog niet klaar te zijn voor een relatie. Het leek hem wel een geode "test" om elkaar nu even een aantal weken niet te zien en minder te spreken.

De onzekerheid stak bij mij al snel de kop op, ik miste het contact en de verminderde aandacht die ik kreeg. Ik vond het moeilijk dat hij weinig vragen stelde over hoe het met mij ging. Ik merkte dat mijn gedrag ten opzicht van hem langzaam aan aan het veranderen was, niet echt iets wat aanwijsbaar was, maar ik merkte een verhoogde behoefte aan bevestiging, waar hij eigenlijk niet in mee ging. Dat deed mij zeer.

Toen ik afgelopen Zaterdag toen uit bed stapte en via via had gehoord dat hij had gezegd dat hij geen vriendin had werd ik een beetje verdrietig. Ik heb hem verteld dat het mij een beetje pijn deed, dat ik weet dat we geen relatie hebben maar dat ik het wel noemswaardig vind wat wij hebben. Na mij een hele dag genegeerd te hebben (hij had een belangrijke dag voor zijn werk), reageerde hij 's avonds dat hij echt heel boos was, dat dit volledig uit de context getrokken was en dat hij het heel vervelend vond dat ik niet eerst bij hem verhaal was gaan halen. Ik heb toegegeven dat dit inderdaad niet heel slim was, hij zei; je trekt direct je conclusive zonder eerst bij mij ten rade te gaan. Ik heb mijn fout toegegeven en hoopte dat het daarmee voorbij was.

Echter hij gaf kort daarna aan dat hij een hekel heft aan dit soort dingen en het er nu (in deze hele drukke periode) er echt niets bij kan hebben. Daarnaast zei hij dat hij zich hier niet overheen kan zetten en dat het niet de eerste keer is dat het "moeilijk" is (hij vond mijn gevoelens denk ik ook moeilijk). Ik vind het een erg vervelende situatie, ik heb zoiets van, ja ik begrijp dat ik het niet zo handig heb aangepakt en dat de timing ook niet goed was. Maar ik heb geen wereldzonde began en ik ben ook niet een vrouw met wie je 4x op date geweest bent die nu begint te zeuren.

We hebben het echt altijd leuk gehad, nooit gedonder, dat is echt pas begonnen toen hij weg ging en ik daardoor onzeker werd.

Hij had zaterdag geen zin om met mij te praten, hij zei; we bellen maandag wel. Ik heb gezegd prima. Gister ook niets van me laten horen. Vanavond ga ik hem denk ik maar bellen, maar ik heb echt geen idee hoe ik het aan moet pakken, ik vind niet dat ik heel veel fout gedaan heb, en het is wel heel makkelijk om nu zomaar de handdoek in de ring te gooien.