Ik zit andere aan te moedigen om van zich af te schrijven als het even dwars zit. Maar dan moet ik het zelf ook doen...

Je merkt gewoon dat het einde van hoop in zicht is, toch hou ik vast aan dat moment van wel. Kan niet precies uitleggen waarom, misschien wel om mijzelf rustig te houden maar als je daar weer te lang bij stil staat gaan de molens draaien en wil je bellen of contact of in ieder geval even langs op facebook. Wij zijn nog vrienden daar en de rest van haar familie ook. Nou goed dat doe je dan. En dan? Dan zie je een vervanger.... een nieuwe vogel weliswaar, ja daar had ik niet bij stil gestaan, maar je merkt gewoon op dat het vreemd is. Ze stelde de vraag: Wie heeft er een nieuwe naam voor mijn vogel? Ik had bijna een antwoord geplaatst hypopakriet (woordspeling) toch weet ik dat dit niet goed is en er nog minder mee opschiet. Dus doe dat ook niet maar dat is ook de woede die er los komt als je ziet dat je eigenlijk gewoon geen waarde bent voor haar, dan kan jij je afvragen waarom is dit dan omgekeerd zo? Geen idee, heb er geen antwoord op en ik denk dat er geen antwoord voor is, toch blijf je zoeken....

Toch vreemd dat je foto's samen op FB er op blijven staan als de beslissing zo resoluut was of is. Haal ze dan ook weg... kon er wel uit de foto op facebook opmaken dat onze foto's samen bij haar thuis weg zijn gehaald, doet even pijn, maar dat had ik zelf ook al meteen gedaan, alleen ik heb geen relatie beëindigd. Ik moet healen, wellicht zij ook. Snap niet dat ze geen contact zoekt om de spullen te regelen, ik zou het bijna zelf doen. Maar heb gezegd zelf geen contact te leggen. Ik gun haar rust, tenslotte heb ik dat zelf ook nodig! Je merkt op dat zij mij niet recht in mijn ogen kan aankijken, ik weet wel waarom ze wil mij niet verdrietig zien. Dat is duidelijk, maar ze zal toch eens moeten!