Wij mensen leven met hoop en verwachtingen. En met de bijbehorende angst dat de verwachtingen niet uitkomen en je gedesillusioneerd wordt. Hoop en verwachtingen zijn verbonden met angst en proberen controle te krijgen over gebeurtenissen.

En wie angstig is communiceert ook angst naar de ander.
Angst is geen vertrouwen. Dus communiceer je geen vertrouwen naar de ander. En liefde is gebaseerd op vertrouwen.

Een duivels dilemma voor mensen met verlatingsangst en bindingsangst. Je gooit met die angsten in relaties je eigen glazen in en grijpt telkens mis in de liefde. Verneukt de boel !
En je weet niet hoe je dat moet veranderen. Een hel.

Ik heb zonet ingezien dat vertrouwen hebben helemaal niet hetzelfde is als hoop en verwachtingen hebben.
Een bijzondere gedachte.

Vertrouwen is gebrek aan angst. Vertrouwen is dingen doen vanuit je hart, je intuitie, omdat het goed voelt, zonder daarbij hoop en verwachtingen te hebben. Vertrouwen dat het goed is zoals het is. Het is vertrouwen in jezelf dat je goed bent en goed doet zoals je bent in het nu. En alleen in die staat kun je echt iets voor de ander betekenen en voor jezelf.

Dus ik moet de controle opgeven, de angst, de hoop en verwachtingen. En vanuit blijdschap en luchtigheid
reageren. Zonder iets te willen. Want willen is weer
gekoppeld aan verwachtingen en angst.
Accepteren dat wat er is zoals het is. Dat het goed is zoals het is zonder het te willen veranderen. Want willen is verwachten is angst.