"vrienden"

Het volgende stuk kon ik pas achteraf schrijven. De gevoelens zoals ik ze nu beschrijf kan ik alleen achteraf pas waarnemen, nu ik weer een heel klein beetje boven het water uit lijk te komen. En nu pas zie ik door wat een bizarre emotiole verslavende golf ik ben gepakt.

Het begon in mei vorig jaar ergens, ik zag haar en was eigenlijk meteen onder de indruk van haar, een tijdje later hebben we gezoend. Super was het. Ik voelde me zo heerlijk als ik bij haar was, echt bizar dat er iemand is op deze aarde aan wie je helemaal niks onaantrekkelijks kan ontdekken, bovendien is ze onwijs lief en is ze er altijd voor me geweest.

Na een aantal maanden beging ik een stomme fout: ik werd bang om haar te verliezen, telkens voelde ik een klein beetje minder aantrekkingskracht van haar naar mij en dat maakte me gek. Ik kon er om huilen en dat is ook wel eens gebeurd. Ze is 20 en ik denk dat het zo min mogelijk echt op een relatie moest lijken want dat trok ze niet. Iedereen zal zeggen, ja! dan moet je je gevoel op een laag pitje zetten en het spel slim spelen!! Kon ik daar maar mee omgaan!!! maar helaas dat was onmogelijk, ik raakte verslaafd aan de momenten dat ik bij haar was, dat het leuk met haar was, waarom kon ik daar geen genoegen mee nemen!! Ik voelde continue die onmacht. Ik kon dit spelletje niet spelen: ik was superverliefd op haar geworden, stom stom. Ik zei het wel eens: neeeeeee ik ben veel te verliefd op je. Dan zei ze dat geeft toch helemaal niet!!

Ik probeerde een golf te pakken die ik nooit zou kunnen rijden, daarvoor was ie veel te heftig. Helaas wist ik dat mijn gevoel het had overwonnen van mijn Zijn. Mijn ego was verslaafd geraakt aan haar en kon niet meer zonder haar, bang voor de leegte zonder haar.

Hoe meer ik haar nodig had, hoe meer ik gefrusteerd raakte als ik doorkreeg dat ze nooit de mijne zou zijn, maar ik kon niet meer terug! Na heel lang doorvragen een keer gaf ze toe: ik vind je super en ik vind het heerlijk met je, maar ik ben bang dat ik het niet altijd zo kan. Ik had door dat hoe meer ik haar begeerde hoe meer ze zich stoorde aan mij en het beklemde haar.

Ik kende de regels van het spel, maar ik was een stuk piepschuim in een 10 meter hoge golf geworden, ik kon er niet maar aan ontsnappen, ik wilde wel maar ik kon niet. Toen ik vertelde dat ik haar liet gaan, kwam er weer een kleine opleving in haar aandacht voor mij, maar toen gaf ik toe dat ik het niet zo vol zou houden. In die situatie ben ik na enige tijd gaan zoenen met andere meisjes, mij groot houdende dat ik het prima vond zo. Maar de enige die ik wilde was zij!! Toen kwam het moment dat ze vertelde dat zij had gezoend met een jongen!! Ik ging een klein beetje kapot, Maar ik hield vol, we zouden vrienden zijn. Alleen dan zou ik ooit nog een kans bij haar maken. Jeetje wat onwijs dom van me.

Ik wist dat ik kapot zou gaan, maar ik was helemaal verslaafd aan haar, met al mijn wijsheid over andere mensen!! Ik kon niet meer van haar loskomen, ik was zelfs bereid haar te delen, om maar een glimp van haar te krijgen, om maar een laatste kans te krijgen haar ooit nog de mijne te maken. Bizar!! Ik weet dat iedereen die dit gevoel niet kent denkt: hoe kan dat nou!! delen!?? Maar serieus echt niet te geloven. Ik was een slaaf van mijn gevoel voor haar geworden, soms kon ik de hele dag aan haar denken.

Ik bleef volhouden dat ik 'gewoon' een vriend van haar was, dat ik het supergezellig vond en dat ik niks meer voor haar voelde. Ik geloofde het zelf ook! Ik had zelfs weer met haar gezoend. In deze tijd heeft ze een soort van vriend, die het volgens mij ook wel moeilijk heeft, maar die het spel een stuk beter kan spelen dan ik.

Kort geleden heb ik iets bizars gedaan: op een avond zat ik alleen en ik had weer een aantal dagen aan haar gedacht en toen werd ik er helemaal gek van. Ik heb haar een mailtje gestuurd, waarin ik met voorbeelden aangaf dat ik haar te onbetrouwbaar en te onberekenbaar vond om nog vrienden met haar te kunnen zijn. Het moet een noodkreet geweest zijn, ik kon niet meer. Ik wilde de vriendschap eigenlijk helemaal niet beeindigen, maar op de een of andere manier kon ik niet anders en bovendien wilde ik het draaglijk maken voor mezelf door haar als onbetrouwbare en onberekenbare persoon voor te stellen en op die manier mezelf te redden.

Dit gaf, toen ik het schreef mij het gevoel van: Ha ik hoef je niet meer, ik wil je niet meer als vriend, ik ben niet meer verslaafd aan je. Toen kreeg ik een mailtje terug, waarin ze heel boos was, terecht, en mij ook verwijten maakte. Ze sloot af met: doeidoei fijn leven verder. Klinkt misschien wat hard in een keer maar ik vroeg altijd al veel aandacht van haar, natuurlijk omdat ik meer wilde. Dan kon ik altijd heel moeilijk doen. En nu was zij het zat dat moeilijke gedoe: begrijpelijk. Aaargh ik ging helemaal kapot!! Dit wilde ik helemaal niet!!! Wat afschuwelijk! Ik heb haar in het volgende mailtje uitgelegd hoe het echt zit, waarom ik eigenlijk echt geen vrienden meer wil zijn, maar ze antwoordt niet meer...

Voor mijn gevoel had ik een stukje van mezelf kapot gemaakt. Ik dacht een uitweg gevonden te hebben, maar ik zakte dieper naar de bodem. Het idee dat ze ook nog een hekel aan me had!! Tot nu toe, het is nu drie dagen geleden, heeft ze niet gereageerd. Misschien is het wel beter zo.. ik hoop dat ze me vergeeft en dat we ooit over een aantal jaar nog eens kunnen praten.

inmiddels drijf ik op een stuk wrakhout proestend op een eiland af, de zee is wat rustiger geworden en ik lijk het overleefd te hebben. Voor degene die nooit echt intens verslaafd aan iemand geweest zijn, komt het hele verhaal heel bizar over denk ik. Het zal ongetwijfeld een probleem zijn dat uit mijn karakter voortkomt, dat ik hier zo bizar gevoelig voor ben. Ik heb wel mijn lesje geleerd en vooralsnog is het rustig. Ik zal absoluut weer verliefd worden, maar verslaafd zijn is iets heel anders!!

Ik wil haar absoluut niet de schuld geven van mijn verslaving aan haar! Het is een beeld dat ikzelf gecreeerd heb en waar mijn ego niet meer zonder kan, verslaving, het voorziet in een behoefte, ik had het nodig, laat ik eerst maar eens te rade gaan waarom ik dit nodig heb. Het hele verhaal heeft nu ongeveer een jaar geduurd, maar het was wel een leerzame tijd. En ik ben er pas nu een heel klein beetje over heen aan het komen.