Hier een verhaal wat voor de meeste van de bezoekers hier de "omgekeerde wereld is".
Juist ik heb last van een tekort aan gevoel: en dit is niet gemakkelijk..

Momenteel 28 jaar, alweer 2,5 jaar een relatie waarvan 2 jaar samenwonend, maar merk het laatste half jaar dat er steeds meer afstand tussen ons komt. Minder leuke dingen doen, lol maken samen, praten en dingen delen, minder passie/vertrouwen en ook steeds minder sex.. (1x in 2 weken of in de maand komt regelmatig voor) en qua lol maken samen zijn de momenten zelden.

Ruzies komen af en toe voor, maar dan gaat het al snel van beide kanten van : joh laat maar zitten: bij een discussie komen we niet tot elkaar en gaan we gewoon weer verder: ik heb niet het gevoel dat deze echt uitgesproken worden. Aan andere kant moet je niet overal zout op willen leggen: TE is nooit goed: wanneer doe je het wel goed?
Het is niet zo dat we elkaar de ruimte uitvechten ofzo.

Dit gaat nu al een aantal maanden zo:
Zij gaat helemaal in op haar hobby wat ook goed is en waar ik haar in wil steunen en vrij wil laten, maar op dit moment heb ik juist het gevoel dat dit ons nog meer uit elkaar drijft. Ze is ook veel moe en heeft het gevoel dat ze zichzelf tegen de wereld moet verdedigen: alsof ze haar niets gunnen: dit lijkt een gevoel dat uit haar jeugd komt. (dat vind ik te persoonlijk om hier uitgebreid te vertellen) In gezelschap irriteer ik me regelmatig: een bepaalde manier van discussiëren die ze aangaat waarbij het meer om het ik wil graag discussiëren gaat dan een menselijk gesprek waar je beide iets aan hebt:

Ik krijg de indruk dat het haar allemaal zeker wat doet, maar tegelijk ook heel weinig.
In zekere maten is zij misschien qua gevoel nog wel gekker op mij: toch merk ik hier niet zoveel van: Het lijkt de laatste tijd zelf wel alsof ze me helemaal niets doet...
Op momenten dat ik met haar erover probeer te praten kan ze haar gevoel niet onder woorden brengen: misschien juist wel omdat er niet zoveel meer zit? Ze weet wel hoe ik erin zit: ik mis de kriebel, de aantrekking: dat moet ook ontzettend moeilijk zijn, maar ze gaat maar gewoon door en doet zo "gewoon" mogelijk.

Ik heb verdomme het gevoel alsof ik al een paar maanden vrijgezel ben, maar tegelijkertijd met een maatje samenwoon en dit alles klopt gewoon niet meer. Tegelijkertijd is het ook weer zo fijn: en weet ik absoluut wat ik aan haar heb. Wat is dan toch dat gevoel van gemis:

Of ben ik gewoon verslaafd aan een gevoel van verliefdheid wat ik moet missen en moet ik dit alles maar voor lief nemen en juist blij zijn ik zo'n lief en geweldig iemand heb gevonden waar ik van kan houden.

Ik weet het even niet meer...