Jeetje ik begrijp jouw teleurstelling, en dat is nog een understatement, heel goed. Wat ik zelf niet zo goed uit jouw verhaal van hem begrijp is zijn houding.

Wat jij schreef, plat worden geknuffeld en 's nachts jou vasthouden... In mijn ogen zijn dat niet zomaar dingen, dat doe je bij iemand bij wie je liefde en genegenheid voelt. Althans zo werkt het bij mij, maar tja hij is mij niet hè. Ooit heeft een oude (letterlijk oud) wijze vriend mij proberen te leren om niet te veel waarde te hechten aan wat iemand zegt, maar wat iemand doet: acties zeggen meer dan woorden. In het geval van jou: hij zegt niet verliefd op je te zijn, maar zijn houding is dat hij zeer op zijn gemak/veilig bij jou voelt, al is dat natuurlijk niet hetzelfde als verliefdheid.

Ik denk niet echt dat ik je veel inzichten kan geven, als wel dat ik jouw verwarring heel goed begrijp. Misschien is het wel verstandig om, wanneer jij wat meer vat hebt op de situatie, om dit nog eens met hem te bespreken. De gangen na gaan, kijken of jij de berichten net zo hebt begrepen zoals hij ze bedoelde, vragen wat de affectie die hij je gaf welke betekenis dat voor hem had. Net als wat jij schreef: je wil hier van leren.

Niet het gesprek aan gaan om hem te overtuigen dat het echt wel wat tussen jullie zou kunnen worden, maar inderdaad om hier in toekomst alert op te zijn.

Sterkte meid!

Groetjes, Nikki

Ik weet inmiddels waarom deze man op mijn pad is gekomen. En waarom het gelopen is, zoals het is gelopen.

Mijn hele leven is er al een rode draad, onzekerheid. Ik ben al vanaf mijn jeugd afstand aan het nemen daarvan. Tegen je natuurlijke gevoel ingaan en dingen anders doen.
Op relatie gebied was dat alleen lastiger. Ik voegde mij naar mannen, ben ooit zelfs mezelf zo kwijt geraakt in een relatie, dat ik niet meer wist wie ik zelf was.
Steeds zette ik stapjes in de andere richting, leren naar je gevoel te luisteren en de moeilijkste weg te kiezen. Dat was de weg naar verlichting, de weg die doodeng lijkt, maar uiteindelijk jezelf wat oplevert, omdat je jezelf serieus neemt.
Niet handelt vanuit angst en onzekerheid en je daaraan vastklampen. Juist weg daarvan, het onbekende pad op.

Deze man heeft mij m'n laatste les geboden. De date fase vind ik vreselijk, ga dan lopen trekken. Om bevestiging leuren. Dat heb ik nu niet gedaan en telkens kwam de bevestiging uit mijzelf en maakt het niet uit wat de ander vindt. Steeds merkte ik weer dat de onzekerheid onterecht was. Heb volop genoten van en met hem.
Nu kwam de klap in mijn gezicht dat hij niet verliefd was.
Au! Echt pijnlijk. Alleen is er vrij snel een keuze bij mij gekomen.
Ik ben leuk genoeg! Mijn leven vind ik leuk genoeg. Hij kiest daar niet voor, super jammer! Maar daarmee ben ik nog steeds leuk genoeg en mijn leven ook. Geruststellend. Geen leegte gevoel meer, wat ik al jaren bij mij draag. Ik voel mij heel!

Ik heb vele liefdesverdriet processen achter de rug. Van hele heftige (zelfs 1 die twee jaar heeft geduurd), tot kleinere zoals deze. En nu eindelijk m'n missie hierin volbracht. Eenheid, heelheid, met mezelf gevonden. Dit gevoel is er al sinds gisterenmiddag. Ik hoop dat ik dit mag vasthouden. Want nu voelt het niet meer alsof ik iemand naast mij nodig heb om mijn leven leuker te maken.
Mijn leven en ikzelf zijn al leuk! De ander wordt nu echt een aanvulling. En mijn zoektocht naar, laat ik lekker gaan.
Heb er vertrouwen in dat diegene die bij mij aansluit, mij wel weet te vinden.

Proces van jaren! Pluk ik nu de vruchten van. Overwinningsgevoel. Ik weet dat ik mij best nog rot ga voelen, het verdriet is nog niet weg en dat mag er ook zijn.
Maar dit vind ik een mooie afsluiter van het jaar 2014.

Iedereen de allerbeste wensen! En ik hoop dat jullie het verdriet kunnen omarmen als een leerproces. Er niet tegenaan gaan schoppen of er van wegrennen. Dat houdt jezelf langer gevangen in ellende.
Kijk er naar, accepteer het, laat het er zijn en leer er van.
Sterkte!