Hoi iedereen,

Ik ben een getrouwde man van 29. Heb geen kinderen. 3 jaren geleden is er een nieuwe collega bijgekomen en zo'n anderhalf jaar geleden heb ik gevoelens voor haar beginnen te krijgen. Zij is ook getrouwd en heeft een kind van 1,5. Ik dacht aanvankelijk dat het maar een tijdelijke bevlieging was en de gevoelens werden een tijdje ook minder intens. Maar sinds de lente van vorig jaar zijn de gevoelens ineens terug opgekomen. We kunnen heel erg goed met elkaar praten. Ik weet niet of zij ook dezelfde gevoelens heeft. Soms denk ik van wel, soms dan weer niet. Het feit dat haar kantoor naast die van mij is, maakt de zaak voor mij niet gemakkelijker. Ik weet dat dit verkeerd is maar kan mijn gevoelens niet meer de baas.
In mijn huidige relatie hebben we wel het een en ander meegemaakt (geen buitenechtelijke relaties of zo).
Wat betekent het wanneer ik verliefd kan worden op een ander? Met mijn huidige partner ben ik ondertussen 6j getrouwd. In onze relatie hebben we mekaar altijd mt fluwelen handschoenen behandeld (althans ik heb mijn vrouw zo behandeld). Soms waren we walgelijk lief tegen elkaar. Ik hield dan ook zielsveel van mijn vrouw maar heb altijd het gevoel gehad dat ik hetzelfde niet terugkreeg. Ik hoor iedereen protesteren dat liefde onvoorwaardelijk is en ik pleit dan ook schuldig.
Ik heb mijn collega een tijdje proberen te negeren maar heb het niet lang kunnen volhouden: is toch stom om iemand waarmee je goed kan opschieten te negeren en daardoor onnodig te kwesten? Tot recent heb ik er niets van gezegd tegen haar. Op een bepaald moment echter vertelde ze me een heel persoonlijk familiedrama die ze niemand anders toevertrouwde. Ik voelde mij enerzijds vereerd dat mijn persoon dat waard was, maar anderszijds had ik zoiets van 'shit, nu ga ik weer valse hoop krijgen en mezelf onnodig kwetsen'. Het heeft niet lang geduurd of ik heb dan ook iets stoms gedaan. Ik heb haar gezegd dat ik ook iets met haar wilde delen, nl. dat ik oncontroleerbare gevoelens had voor een 'collega', zonder namen te noemen. Nu, ze is een slimme meid dus hoogstwaarschijnlijk zal ze het wel doorhebben, veel kandidaten zijn er overigens niet aangezien de meeste collega's ouder zijn. Jah, ik weet het, dat ik nou net niet moeten. Sindsdien, zo'n 3 weken geleden, is het alsof we mekaar ontwijken. We zeggen wel 'hey' en 'hoi' in de wandelgangen maar het heeft iets .... wel ja, akelig collegiaals als je begrijpt wat ik bedoel. Aan de andere kant kan het ook aan mij liggen: meestal ben ik degene die bij haar langsgaat (ik zit in een 'dode' vleugel van het gebouw en om naar eender waar te gaan moet ik de 'niet dode' kant uit, langs haar kantoor door dus en dan spring ik meestal 'effe' binnen). Maar sinds ik haar mijn geheim verteld heb, durf ik zelf niet binnen te gaan waardoor ik waarschijnlijk nog meer argwaan wek. De lange gesprekken op vrijdagnamiddagen zijn er niet meer. Misschien toeval, of misschien ben ik het gewoon aan het verliezen.
Damn! Bestaat er geen anti)verliefdheidsmiddel. Als overwegend vrouwelijke lezeressen, zou ik jullie mening en advies appreciëren