Hallo allemaal,

Al ruim een jaar ben ik verliefd op een collega. We zijn beide vrijgezel en in de twintig. Omdat ik iemand ben die veel moeite heeft mijn gevoelens te uiten, omdat ik deze gevoelens totaal niet begreep en kon plaatsen en omdat ik zoiets heb van `zij zit hier toch totaal niet op te wachten` heb ik hier niet over gepraat met haar. Het aparte is dat ik mij bij haar in de buurt hierdoor niet op mijn gemak voel. Flirten of avances maken is er dus ook al niet bij. Ze heeft geen enkel idee wat ik van haar vind en als ik realistisch naar het hele gebeuren kijk weet ik al bijna zeker dat het weinig zin zal hebben te vertellen dat ik gek op haar ben. Ze is namelijk vrij zakelijk t.o. mij. Ik zie eigenlijk ook niet echt een goede basis voor een relatie met elkaar. Het is gewoon een onverklaarbaar gevoel wat ik ervaar als iets naars (doordat ik er niet goed mee omga).

Ik heb daarom al mijn gevoelens voor haar weggestopt en dit scheen succes te hebben want mijn verliefdheid verdween. Totdat ze laatst op een borrel met een flinke slok te veel op met een collega van mij heeft staan tongzoenen, waar ik naast zat!! Ze heeft haar excuses aangeboden voor de situatie maar ze heeft er geen idee van hoeveel pijn dit mij gedaan heeft. Ik vond dit een enorme confrontatie met het probleem dat ik heb: het niet uiten van mijn gevoelens. Ik kan haar moeilijk de schuld geven hiervan natuurlijk. Aan de andere kant vraag ik mij af of ik het niet overdrijf die hele situatie, maar ik heb het wel ervaren als iets pijnlijks. Zouden jullie hier snel overheen stappen en trek ik er misschien te zwaar aan? Misschien ben ik gewoon niet zo veel gewend. In ieder geval is mijn verliefdheid dubbel zo hard teruggekomen sindsdien. Toen heb ik dus ook besloten om het te zeggen tegen haar en ik ga binnenkort aan haar vragen wat te gaan drinken met haar en dan zeg ik het gewoon. Ik vind het jammer dat het mij niet lukt het subtieler te brengen. Waarschijnlijk zal het niets worden tussen ons maar ik ben dan ieder geval van deze kwelling af en kan weer verder. Het is voor mij een wijze les om nooit meer zo lang met dat soort gevoelens rond te blijven lopen. Accepteren dat het niets wordt kan ik hopelijk wel (is al moeilijk genoeg waarschijnlijk) maar accepteren dat ik niets doe en er niet over praat kan ik niet.

Voor velen van jullie zal dit verhaal misschien moeilijk te begrijpen zijn. Ik wilde dat ik wat spontaner was en niet zo verlegen dan was het leven een stuk makkelijker dan dat het nu is voor mij. Maar hopelijk is het wel mogelijk voor jullie je in te leven in mijn situatie.

Hehe dat lucht op......Jullie allemaal sterkte met julle eigen verhalen en ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes