Tja, het is clichee, maar ook ik ben verliefd op een collega. Op zich is dat niet het probleem.
Ik ken haar als collega een jaar of 10, en de laatste paar jaar werken we in elkaars buurt, en de laatste tijd veel samen. Zij is al heel lang getrouwd, heeft kinderen, en ik ben nu twee jaar getrouwd, en heb ook een kind. Ik denk dat ik realiseerde dat ik meer dan normaal voor haar voelde was toen we naast elkaar een buro kregen, en het wel erg goed klikte. Ook ben ik erg gevoelig als mensen fysiek dichtbijkomen, ik kan daar meestal niet tegen, maar bij haar heb ik dat helemaal niet. Zelfs bij mijn vrouw heb ik dat soms.
Met valentijnsdag stuurde ik haar een valentijns kaart. Eentje zonder text, alleen maar met een vraagteken. Deze kaart stuurde ik via het werk. Ik lette op haar reactie tijdens het openen, maar ze reageerde niet open, ze verstopte gelijk de kaart in haar tas, niemand had iets gezien.
En toen ging het knagen. Ze zei niets, ook niet als we alleen waren. Na een maand besloot ik anoniem haar een e-mail te sturen. Ze antwoordde, en zei dat ze gelijk doorhad dat de kaart van mij kwam. We hebben wat zitten mailen, erg voorzichtig, want het was op het werk, en wie weet leest iemand het. Ik heb haar verteld hoe leuk ik haar vind, en ze geeft aan dat zij mij ook leuk vind. En dat in een andere situatie het best wat zou kunnen worden.
Ik was eerst opgelucht maar nu krijg ik haar niet meer uit mijn hoofd. Wat begon als een leuk fantasietje af en toe blijft nu in mijn hoofd spoken. En ik kan er met niemand over praten. Ik kan moeilijk tegen mijn vrouw zeggen dat ik heel veel van haar hou, maar ook van een ander. En ik wil mijn collega ook niet lastig vallen met mijn gevoelens, bang dat ik te veel doorsla en dat ze het met haar man bespreekt of dat we op het werk niet meer samen kunnen werken.
Ik voel me een puber, die voor het eerst verliefd wordt op de juf. Ze laat me niet meer los, als ik haar een tijdje niet zie of spreek wordt ik gek, om weer helemaal op te fleuren als ik een zie of spreek.
Een oplossing is er niet, maar ik wilde mijn hart even luchten, ik hoop dat het helpt.
Pffffffff herkenbaar
Valentino ( wat een prachtige naam trouwens....) Wat herken ik je gevoel, verliefd worden als je zelf gebonden bent en dan verliefd op iemand die ook gebonden is worden.
Die onmacht, pijn en tegelijk verlangen naar degene waar je zo verliefd op bent, je ook schuldig voelen naar je huidige partner.
wat richt ik aan, waar ben ik mee bezig, maar tegelijk zo ontzettend verliefd dat dat het enige is wat telt.
Neem de tijd, overhaast niets, forceer niets. Als jullie echt voor elkaar bestemd zijn, dan komt het heus goed, maar neem vooral de tijd om een goede beslissing te nemen.
Het zal je de nodige moeite kosten om zo'n situatie vol te houden of te doorbreken, het is/wordt echt niet makkelijk.
Sterkte! Meis