Hij loopt langs me. Hij kijkt me aan. Hij zegt niets. Ik zeg niets. Zijn ogen laten mij niet los. Ik sla mijn ogen neer. Ik durf niet terug te kijken. Bang dat mijn ogen me zullen verraden. Bang dat hij mijn verlangen in mijn ogen kan lezen. Het kan niet. Het mag niet. Maar het is zo. Ik ben verliefd. Ik ben hopeloos verliefd.

Liefde. Liefde is zo intens. Ik zou de hele dag wel willen zingen. Ik zou de hele nacht wel willen huilen. Minuten lijken uren, uren lijken dagen, wanneer hij niet in de buurt is. Vlinders in mijn buik als ik hem zie. Stralen van geluk als hij een compliment maakt. Een tinteling door mijn lichaam als hij me aanraakt. Mijn bloed gaat sneller stromen als hij naar me lacht.
Verliefd zijn doet pijn. Pijn omdat hij het niet weet. Pijn omdat hij het niet mag weten. Pijn omdat het nooit meer dan een verliefdheid mag zijn.

Ik kijk naar mijn lichaam. Ik vind mijn lichaam niet mooi. Hij zegt dat hij mijn lichaam mooi vindt. Hij ziet niet wat ik zie. Hij zal nooit zien wat ik zie.

Er wordt op de deur geklopt. Ik doe open. Daar staat hij. Hij zegt niets. Ik zeg niets. Hij kijkt me vragend aan. Ik doe een stap opzij. Zijn ogen laten mij niet los. Ik durf hem niet aan te kijken. Ik doe de deur achter hem dicht. Ik volg hem naar de huiskamer. Plotseling draait hij zich om. Hij staat vlak voor me. Ineens doet hij een stap naar voren. Hij slaat zijn armen om mijn middel en trekt me tegen zich aan. Langzaam zie ik zijn hoofd dichterbij komen. Ik voel zijn warme lippen op de mijne. Zijn handen dwalen langzaam over mijn lichaam. Plotseling schrik ik wakker. Shit, het was maar een droom. Een mooie droom.

Ik ben verliefd. Hopeloos verliefd.... op de verkeerde man.