Vorig jaar heb ik een man leren kennen. Hij was al snel verliefd op mij en liet dat ook duidelijk merken. We hebben een maand gedated maar ik kreeg geen gevoelens voor hem. Hij was ook erg gesloten en liet niet veel van zichzelf zien. Ik heb toen gezegd dat we beter vrienden konden blijven. Daarna hadden we regelmatig contact op de app en op een gegeven moment zijn we toch weer wat gaan afspreken. Ik merkte dat hij meer open was en ik begon gevoelens voor hem te krijgen. Dit heb ik op een gegeven moment geuit naar hem. Hij had het niet meer verwacht maar was wel blij. Daarna is het snel gegaan, na een aantal dates zaten we in een relatie. Maar in onze relatie had ik heel erg het gevoel dat hij niet volledig voor mij ging. Hij was heel veel met zichzelf bezig en kon moeilijk dingen met mij delen. Een paar maanden geleden zei ik dat ik daar over wilde praten. Ik had het gevoel dat we allebei andere verwachtingen hadden van een relatie. Hij stemde ermee in maar kwam niet opdagen op de avond dat we hadden afgesproken en liet ook niets horen. Ik heb daarna gevraagd wat daar de reden van was. Hij zei dat hij er geen zin in had en dat hij niet wist hoe het verder moest. Hij nam daarna ook afstand, dus ik heb toen gezegd dat we beter een tijdje uit elkaar konden gaan zodat hij alles op een rijtje kon zetten. Daarna begon het bij mij fout te gaan, mijn verlatingsangst stak de kop op. Ik had er ineens spijt van dat ik het had uitgemaakt. Ik dacht dat het allemaal mijn schuld was dat het niet werkte en wilde het graag goed maken. Ik appte hem af en toe en als ik hem in de stad zag stapte ik op hem af. Hij leek er in eerste instantie goed op te reageren maar op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat hij er alleen maar misbruik van maakte dat ik hem terug wilde. Hij manipuleerde mij en ik ging daardoor ook steeds over mijn grenzen om hem maar terug te krijgen. Op een gegeven moment bereikte mijn grens. Ik vond het niet leuk als hij wilde komen voor seks en ging daar niet in mee en als hij zei dat hij nog niet wist of hij kon afspreken dan maakte ik gewoon andere plannen. Hij vond dat niet leuk en reageerde dan heel kinderachtig. De laatste keer zei hij dat hij toch dacht dat we niet voor elkaar gemaakt zijn. Dat is nu een maand geleden. Ik heb er niet meer op gereageerd en ik heb ook nix meer van hem gehoord. Ik ben kapot van verdriet, ik voel me zo slecht. Ik geef mezelf ook de schuld van alles, het voelt alsof ik gefaald heb. En ik mis hem heel erg, mijn verlatingsangst zit me echt in de weg. Ik ga hiervoor binnenkort in therapie, hopelijk gebeurt me dit dan niet nog een keer. Deze pijn wil ik echt nooit meer meemaken.