Ik had nooit gedacht hier mijn verhaal te moeten doen, maar mijn leven is op een paar maanden tijd volledig ingestort. En dat terwijl dit juist een van de gelukkigste periodes ooit moest zijn...

Mijn man en ik hebben elkaar 6 jaar geleden leren kennen. We waren toen nog studenten en hij was - na mij slechts 1 keer gezien te hebben - volledig tot over zijn oren verliefd. Ik heb de boot toen afgehouden, maar hij heeft echt een half jaar lang alle moeite van de wereld gedaan om mij voor zich te winnen. En dat is hem gelukt! Ik viel voor zijn charmes en zijn zachte en zorgzame karakter. Doorheen de jaren werden we echt een perfect team en hebben we ontzettend veel beleefd samen. Samenwonen, wereldreis, ... Twee jaar geleden vroeg hij mij ten huwelijk, en een jaar geleden zijn we getrouwd. Alles ging goed, iedereen in de omgeving vond ons het perfecte paar.

In de zomer is hij echter een week gaan klimmen met zijn klimclub. En toen hij terugkwam was alles anders. Hij had tijdens die week gevoelens gekregen voor een ander biechtte hij meteen op. En ik kende die andere vrouw ook nog eens, we gingen wekelijks samen sporten. Er volgden erg bewogen weken en maanden nadat hij mij dit had laten weten. Ik ontdekte dat ze elkaar gekust hadden, nadien zei hij dat hij alle contact met haar verbroken had maar biechtte enkele weken later dan opnieuw op dat ze de hele tijd waren blijven mailen met elkaar, ... Hij was volledig in de war en zei erg kwetsende dingen. Hij had voortdurend de angst dat hij iets beters zou missen als hij het niet met die andere vrouw zou proberen, hij zei dat hij het wou ervaren, al zou de kans bestaan dat het met haar op niets uitdraait en hij met zijn hoofd tegen de muur zou lopen. Op een bepaald moment zei hij letterlijk: het liefst van al zou ik het met die andere vrouw proberen, en als dat niet beter is toch met jou. Op dat moment heb ik hem gevraagd om te vertrekken, heb ik hem gezegd dat het daar dan stopte voor mij. Hij is toen vertrokken om enkele uren later opnieuw al een 2e kans te vragen bij mij. Hij wou mij toch niet kwijt. We hebben toen enkele weken apart gewoond en hij heeft toen veel moeite gedaan om mij terug te winnen (etentjes, bloemen, ...). Uiteindelijk heb ik hem dan toch die 2e kans gegeven omdat ik hem doodgraag zie en omdat we al 6 jaar zo gelukkig waren samen, nooit ruzies, alles liep zo vlot zonder problemen. Op dat moment dacht ik echt dat we eruit zouden raken. Hij is zelfs een 2e kans gaan vragen aan mijn ouders.

Een week later vertrokken we op reis (deze reis lag al maanden van tevoren vast), we hadden er al lang naar uitgekeken en we gingen weg voor een maand. Op reis verliep alles goed de eerste dagen, we deden fijne dingen samen en ik had het gevoel dat we weer naar elkaar toe groeiden. Tot mijn man na enkele dagen opeens weer begon te twijfelen. Hij zei dat het erg fijn was als we samen dingen deden op reis, maar hij moest nog steeds aan de hele situatie en die andere vrouw denken, en kreeg schrik dat hij er dan misschien binnen enkele jaren nog steeds aan zou moeten denken. We hebben de reis toen onderbroken en zijn vroeger terug gekeerd omdat hij er met een therapeut over wou praten (hij had enkele weken daarvoor professionele hulp gezocht omdat hij helemaal in de war was en niet goed wist wat hij met zichzelf aan moest vangen).

Toen we thuis waren kwam alles in een stroomversnelling. We gingen een tijdje apart wonen om alles te laten bezinken, enkele dagen later heeft hij een einde gemaakt aan ons huwelijk via mail. Hij liet weten dat hij zichzelf in een situatie gebracht heeft waardoor hij niet meer met 100% zekerheid kan zeggen dat hij er met mij voor wil gaan, dat hij mij niet aan het lijntje wil houden en dat hij opgelucht was dat er eindelijk een beslissing genomen was, al was hij niet zeker dat het een goede beslissing was. Sindsdien heb ik hem nog maar 1 keer gezien en gesproken. Tijdens ons laatste gesprek had hij een lijstje met redenen mee om uit elkaar te gaan. En de meest belachelijke redenen ook, niets fundamenteels, hij lijkt wel een puber. In mijn ogen waren het allemaal redenen waar perfect aan te werken valt, dingen die je in elke relatie tegen zult komen. Maar hij wil er niet meer aan werken zegt hij, zijn keuze is gemaakt...

Ondertussen zijn we de scheiding aan het regelen. Iedereen is er het hart van in, vrienden en familie snappen er niets van omdat ze nooit eerder iets van twijfel opgevangen hadden bij mijn man en we zo gelukkig leken samen. Ik denk ook dat hij de grootste fout ooit aan het maken is, maar ik weet niet hoe ik hem moet tegenhouden... Ik probeer het contact met hem tot een minimum te beperken omdat het mij zo kwetst om hem te zien, hij lijkt een andere persoon met een koele kille blik. Ik heb hem maar 1 keer gezien in 2 maanden tijd... Hoe kan die lieve jongen die mij 6 jaar lang ontzettend gelukkig maakte nu opeens zo veranderd zijn? En hoe kan die andere vrouw mij dit aandoen? Ze kent mij en ze kent mijn man en mij als koppel... Hoe kan je daar dan tussenkomen? Dit is zo ontzettend zwaar. 3,5 maand geleden ging alles echt goed, en nu zit ik in een scheiding.