Hoi Chris, jouw verhaal is herkenbaar, mijn bijna ex heeft ook veel psychische problemen gehad, ik heb haar al die tijd goed kunnen opvangen, maar op een gegeven moment niet meer. Ik realiseer me nu dat ik geen therapeut moet spelen, ik haar problemen niet kan oplossen, wel de pijn kunnen verzachten. Maar op een gegeven moment heeft ze gekozen voor een ander, als volwassen moet ik haar keus respecteren. In het begin dacht ik, ach, midlife crisis, depressies, ze is de weg kwijt, ze komt wel terug. Maar wat is de weg kwijt? Zij heeft het recht haar eigen weg te kiezen, ook is het volgens jou de verkeerde. Wat is verkeerd? Haar problemen zal ze zelf moeten oplossen, als ze ervoor kiest zonder jou haar pad te vervolgen, dan zou je dat ook moeten respecteren. Ik denk dat je haar niet moet tegenhouden, en dat je ook vertrouwen in haar moet hebben, als ze jou terug wil dan komt ze terug. Anders niet, maar zorgen maken moet je ook niet meer doen. Had ik in het begin ook gedaan, maar ze is een volwassene, ze kan voor zichzelf zorgen.
Natuurlijk moet ze zelf hulp zoeken, maar ik zeg ook vaak tegen mezelf dat ik eigenlijk haar vader niet ben, maar haar man, mijn bezorgdheid benauwde haar juist, deed mij aan haar vader denken. Een volwaardige relatie moet ook evenwichtig zijn, jij als haar held en redder, met jouw bezorgdheid kan haar juist benauwen. Laat haar vrij, meer kun je toch niet doen, en of ze wel of niet terugkomt, is ook geen garantie. Vind het rot voor je om in onzekerheid te leven, maar dit heeft gewoon tijd nodig.
Probeer ondertussen wel verder te leven, probeer haar los te laten, juist als je haar wilt vasthouden werkt het averechts.

Vind het erg rot voor je, zat in dezelfde situatie. Alleen bij mij heeft het huwelijk veel te lang geduurd (16 jaar), al 4 kids, point of no return eigenlijk al bereikt dacht ik, maar weet nu wel beter.

Veel sterkte!

Mr Bean

Ik heb via mijn vriendin een jongen leren kennen en de eerste dag dat ik hem zag, vond ik hem al gelijk iets hebben. Sinsdien ben ik elke dag met haar en hem iets gaan doen. Op een avond gingen we uit en hij was best wel dronken en ik nog aardig nuchter. Hij vroeg of we bij hem wilde slapen en of ik bij hem in bed wilde slapen..Dat wilde ik natuurlijk wel!
We hebben de hele nacht gepraat en om 7 uur sochtends hebben we eindelijk gezoend en meer gedaan..
We vielen in elkaars armen in slaap..
Ik was helemaal verliefd totdat ik gisteren weer met een groep mensen wat ging doen en dat het blijkt dat hij me helemaal niet leuk vond en dat hij gewoon te dronken was. Ik voel me echt gebruikt..
Hij heeft dingen gezegd die me echt ontroerde en nu doet hij dit?!
Maar het ergste vind ik nog, dat hij mijn vriendin leuk vind..Zij heeft al een vriendje en ze wil het daar misschien mee uitmaken om met hem te krijgen! Dus ik ben jaloers op mijn vriendin en boos op die gast..
Ik voel me echt heel klote want ik was echt verliefd en zij heeft altijd de leuke jongens en ik verpest het gewoon voor de zoveelste keer...Als zij samen krijgen kan ik echt niet meer met ze omgaan..
Ik hou gewoon van hem en het doet zo'n pijn dat hij me niet leuk vind en háár wel..Hij moest zelfs om haar huilen gvd.. Voorlopig ben ik er even klaar mee want ik ben alleen maar chagrijnig en ik krijg geen hap door mn keel. Liefde is hard

Iedereen ook nog succes met hun verdriet!!