En nu dan mijn verhaal. Ik stapte begin dit jaar uit een relatie die twaalf jaar heeft geduurd. We hebben gevochten om de relatie goed te houden, maar helaas ging het echt niet meer. Ik werd verliefd op een ander, en heb dat eerlijk tegen haar verteld. Ik heb er niets mee gedaan, maar zij kon het niet verdragen. Er speelde nog meer waardoor we toen samen de stap hebben genomen, en gezamelijk de scheiding hebben aangevraagd. Die is er inmiddels door. Verbazingwekkend dat we ineens op één lijn zaten. Ik voelde me vrij!
Zeker in het begin hadden we veel moeite met elkaar. Ruzies, die uiteindelijk nergens over gingen. In april ging ik met een vrouw op stap, en klaarblijkelijk heeft mijn telefoon in mijn zak haar toen gebeld. Dat gebeurd wel eens, als je de toetsblokkade niet gebruikt. In het restaurant waar ik op dat moment met die vrouw zat, belde ze me drie keer achter elkaar. Echt schreeuwen. En ik het maar niet begrijpen. Ik kon het haar ook niet uitleggen. Hoe ik dit de kinderen kon aandoen. Maar we waren toch klaar met elkaar? En ik had toch geen relatie met de vrouw met wie ik op stap ging? Maar het maakte niet uit.
In de zomer kwam ik wel een nieuwe liefde tegen. Ook dit heb ik met een brok in mijn keel eerlijk verteld. Toen was het weer slikken, van beide kanten. Deze relatie was maar van korte duur, omdat ik echt merkte dat ik er zeker nog niet klaar voor was. Ik kon mezelf gewoon niet geven. Ik twijfelde ook meteen aan de beslissing van de scheiding. Ik wilde mijn ex terug, ook al moest wel het een en ander veranderen. Ik had veel emotionele gesprekken met haar. Echter frustreerde het me dat er niet echt iets terug kwam.

En nu pas begrijp ik het dat ze een ander had.

Ik "betrapte" haar in ons huis waar zij nog woonde met de kinderen. Ik zakte door de grond. Dit was het dan. Ik klopte aan (de kinderen sliepen) en werd even heel boos op haar. Ben door een vreselijk dal gegaan, waar ik ergens nog het riviertje van moet oversteken. Nadat ik enigzins tot rust gekomen was, heb ik een goed gesprek met haar gehad. En wat het ergste is, ik wens haar echt het beste toe met die man. Ook haar leven moet verder gaan, net als die van mij verder ging.

Maar wat is er aan de hand? Ze zit nu bij haar nieuwe vriend. En ergens is dat okay. Maar waarom doet het zo verdomd veel pijn. Ze is zo leuk. Ze is zo lief. Ze is zo'n goede moeder. Had dit wel over moeten zijn? Kan het wel dat er nu al een ander in haar leven is? Is dit echt een vekeerde keuze geweest? Ik ga er steeds meer aan twijfelen, terwijl ik iemand ben die nooit twijfeld.
Kan dit nog goed komen?