Was mijn vorige blog nog eentje waarin het houden van en het gemis centraal stonden.. dit is één van een ander kaliber.. Ik ben zo moe van het hele 'gedoe' rondom deze breuk en de afwikkeling van zaken daaromtrent. Pff.
Gisteren was ik jarig, met mensen die er echt voor me zijn deze dag gevierd. Wat heel fijn was. Weekend ook vol met leuke dingen en uitstapjes... allemaal leuk.
Maandag (dag voor mijn verjaardag dus) ineens een korte sms over haar spullen: 'hee hoe gaat het. Ik wil een afspraak maken om mijn spullen op te halen, kun je laten weten wanneer dit kan, dan regel ik een auto.' Goed, okee dacht ik... vaag om ineens zoiets kortafs te horen maar blij dat binnenkort haar spullen hier weggaan. (ik woon nog thuis en zij heeft ongeveer twee maanden hier bij me gewoond en haar hele hebben en houden ongeveer hier opgeslagen........... we zijn inmiddels ongeveer 7 maanden verder en ik wil niet steeds haar spul zien en mijn ouders waren het ook meer dan zat, logisch) Iig, ik stuurde terug dat het goed gaat en dat woensdag of donderdag voor mij goed uitkomen (ik zou er dan niet zijn, want wilde haar niet zien.. ) (Heb haar verteld dat alle spullen netjes opgestapeld in onze trailer staan; netjes, droog en schoon, want ondanks alles gaan we gewoon respectvol met haar spullen om...) Heb gezegd dat ze alles zo kon pakken enz. daarna tel uitgezet want had geen zin in weerwoord............... belt ze op de vaste lijn...... mijn vader nam op. Hij vroeg mij of ik haar wilde spreken en ik zei ja, want voelde me best sterk: dit was heeeeeeeeeeeeeeel raar want we praatten met elkaar als nog minder dan oude bekenden hoe dan ook. Mevrouw dacht me na al die tijd nog te kunnen verwijten dat ik die spullen niet binnen had laten staan enz. enz. En ik was er zoooo klaar mee me dat soort dingen aan te trekken. Alleen al dat ze denkt dat ik er slecht mee om zou gaan, zegt me al genoeg, want ik heb een jaar lang zoveel voor haar gedaan. Allemaal op een goede manier, nooit zonder respect enz. Dus ik zei: 'I. je spullen staan daar netjes, jammer dat je na al die tijd daar nog over twijfelt. En daarbij komt: je denkt toch niet meer dat je nu voorwaarden kunt stellen, dit is ons huis en we wilden je spullen kwijt.' Ik voelde me hier prima bij, gevoelloos bijna... dus.. opgehangen.
Later mijn tel. weer aangezet en jawel: voor dat telefoontje een verwijtende sms (zoals ik haar wel ken, maar wat ik vroeger goed praatte of wat ze alleen bij anderen deed) Super kortaf: waarom staan ze daar??? Hoe lang staan ze daar al in? Ik hoop maar voor je dat die spullen niet staan weg te rotten' (en toen mijn naam in hoofdletters :S om extra te benadrukken ofzo.) Dus ik was zooooo boos, man oh man, je doet alles voor iemand, biedt haar je huis en alles aan en ze weet je nog te vinden voor verwijten!!!!!
En jawel hoor, mijn grenzen worden niet gehoord, want hierna volgd een sms: 'ik kan alleen vanavond.'
Toen was ik er al zo moe van dat ik dacht: okee, je doet maar......... 22.00 uur 's avonds (tot die tijd zat ik in spanning of ik al een auto hoorde, of ze binnen zou komen enz. enz.) Ja hoor........... auto, hek open, en ik verstijfd op de bank......................... Belt ze DAARNA aan en vraagt mijn vader of ik er ben, die heeft gezegd dat ik haar liever niet wilde zien. En weg was ze.............. Ik voelde me zo leeg van binnen. Ik zag mijn vader ook boos omdat dit allemaal getuigt van zoooo weinig respect naar mij en hem toe. Een dag voor mij verjaardag en dan op deze manier. Hij zegt zelfs dat het zou kunnen dat ze dat expres zo doet, om me te stangen.......... en toen brak ik. Ik was zo ontzettend boos en verdrietig en het doet me zoveel zeer dat ik zo ontzettend veel van haar heb gehouden en kijk wat ze doet. Ik zakte in elkaar en kon alleen maar janken janken en schreeuwen. Je denkt echt dat je gek bent dat je zoveel van iemand hebt gehouden die ineens zoooooo koud en naar doet. Maar goed, ze heeft me totaal ingepalmd met mooie praatjes......... :S Mijn vader probeerde me van de grond te krijgen, maar ik had geen kracht meer............. Mijn beste vriendin was hier, die heeft dit alles gezien............ Na een tijdje, rond 23.00 uur stond ik weer, totaal op............. En toen werd er bij mij een knop omgedraaid: ik ben verdomme bijna jarig, ik zal dit vieren!!!!!!!!!!! Dus het uur tot 00.00 uur feestmuziek aangezet, om 00.00 uur door mijn beste vriendin gefeliciteerd en geknuffeld, mijn vader die me extra stevig beetpakte............ en ik dacht: okee, het is goed zo, dit wordt mijn jaar, stap voor stap. Met de mensen die van me houden zoals ik ben, die geen eisen stellen of die niet achter de elleboog zijn............ ze heeft mijn liefde doodgemaakt... ach weetje: dan heeft ze tenminste reden om te zeggen: 'zie je wel, iedereen gaat weg of stopt met om mij geven...' En dan heb ik het weer gedaan, maar no way................. zij zorgt ervoor dat mensen weggaan. Ik hoop dat ze zich redt, maar laat haar zichzelf maar eens tegenkomen (als dat al eens gebeurt, want nog steeds geeft zij mij de schuld van alles: verwachtingen krijgen in een relatie = voor haar: zich opgesloten worden. Mijn grenzen aangeven naar haar = voor haar: eroverheen gaan/ik ben te onzeker en te gevoelig. Haar nu niet willen zien, omdat ik zo weer voor haar voel = voor haar: zie je wel, ook zij gaat bij me weg en gebruikt me, ik had het kunnen weten...
Ja.... ik denk dat mijn ex.... uiteindelijk alles ziet hoe zij het wil... ze is ziek...
Maar ik word beter, met de dag, ik ben sterk..

En vreselijk moe... maar ik ga door........... voor mij.

Oh enne: ik had het kunnen weten uit haar onvolwassenheid/haar frustratie over die spullen............ ik heb niks gehoord op mijn verjaardag, geen sms, niks... !!! Nou dan niet bah wat een vreselijk gedoe allemaal als ik het vergelijk met de verliefde roze wolk waar ik vorig jaar rond deze tijd op zweefde........ nou... ik ben geland hoor en keihard.
En in die realiteit: ga ik mijn diploma halen, ga ik mijn vrienden koesteren... en haar nog meer laten gaan.