Ik ben ook bekent met de filosofie dat je je huis moet reorganiseren, of op z'n minst opruimen. Immers, een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd.....Yeah,right!
Dus ik een vlammenwerper gehuurd...... Tsja, het is nu wel leger inderdaad.
Al die boeken, inderdaad ook. Wordt je ook niet vrolijker van, al zijn die titels in elk geval wel lachen.
Ik weet het niet hoor met verdriet. Het is een beetje als een ballon. In eerste instantie van het formaat luchtballon. na verloop van tijd wordt het steeds een beetje kleiner, tot op een gegeven moment, het is opeens een balletje geworden, zo klein dat je het in je zak met bagage kunt meenemen. Het weegt niet zoveel meer, maar neemt nog wel ruimte in beslag. Hetzelfde met de pijn. De wond wordt kleiner maar heelt eigenlijk nooit echt. Ik heb het van de week nog kunnen ervaren, hoe na jaren iemand toch direkt weer binnen komt. Al was er in dit geval geen sprake van pijn of een wond.... Uh, dus een beetje slecht voorbeeld. Ach, dan wordt het misschien gewoon een groot lidteken. Het is bizar om te realiseren dat je (als het 'moet') ook nog van een ander zou kunnen houden en misschien weer vertrouwen kunnen hebben in. Terwijl je tegelijkertijd misschien nooit meer over een persoon heen komt en diegene echt de ware voor je is. Ik spreek voor mij en tegen de blauwe hemel. Achter de regenwolken dan.
Mijn vraag aan jou: heb je verdriet, of ben je er al (bijna) overheen? Want je mooie stukje, daar klinkt eerder kracht uit, dan ellende en wanhoop. Om maar twee uitersten te noemen.

groeten, Hugo

Mooi stukje heb je geschreven! Stertke!

Mooi.. Je bent nu zes maanden verder? Heb je dit stukje vier maanden geleden geschreven dan?

Kun je jezelf nog vinden in dat gevoel van toen? Het valt mij op dat er altijd wel een schim van dat gevoel blijft hangen, maar als ik mijn stukjes van vroeger soms nalees.. Die intense verdrietmomenten.. Het is altijd zo ongrijpbaar.. Alsof het over iemand anders ging.. En tegelijkertijd, als je soms iets ruikt, een bepaalde kleur ziet, een film of een mooi liedje, dan is alles weer in alle hevigheid terug.. zelfs na al die jaren..

En ja.. iemand vinden die zoooo leuk was.. Ik heb hier vijf jaar terug onder een alias vrijwel dagelijks stukjes geschreven toen mijn hart in 1000 stukken brak.. Veel te snel weer in iets nieuws gestapt.. En weer, en weer, en weer.. Ik denk dat ik het nog steeds heel eng vind om dat idee te omarmen, dat iemand zoals zij niet meer terugkomt in mijn leven.. Dat stukje is geweest, dat gevoel is op, en komt nooit meer terug.. En dat besef loslaten is voor mij het allermoeilijkste.. dat is misschien nog wel het grootste verdriet van alles, want daardoor heb ik best veel lieve dames aan me voorbij laten gaan..

Dus ik zeg, de bezem erdoorheen! De lente is onderweg en staat klaar om aan te kloppen.. Of jagen de oplossing is, ach.. het biedt afleiding.. maar het vlakt nooit zulke diep intense gevoelens weg..

Houd je goed, Floor!