vergeving is inderdaad een stap om nog meer los te laten. Of het de laatste stap is weet ik niet. In mijn geval duurt het vaak lang voordat er vergeving is. Mijn eerste vriend (het ging bijna vijf jaar geleden uit) heb ik nog altijd niet vergeven. Maar hij heeft ook dingen gedaan die echt niet konden. Mijn nieuwste ex heb ik ook niet geheel vergeven. Ik weet wat er fout ging en dat het niet alleen zijn schuld was en dat het gewoon is gebeurd, maar de manier waarop hij er mee om ging kan ik nog steeds niet goedkeuren. Ook ik ben niet meer heel boos. Maar misschien is dat wel alleen maar omdat hij steeds minder belangrijk voor me is, ik keur het nog steeds af en eigenlijk vind ik hem zielig.

Waarschijnlijk is echte vergeving nog veel moeilijker dan het lijkt...

... ik zit dus momenteel echt in tweestrijd met mezelf. Aan de ene zijde de koppige "ik" die stug blijft volhouden dat er maar helemaal geen contact meer moet zijn. Aan de andere zijde de vergevingsgezinde "ik", die een normale manier van omgaan met elkaar zou willen zien (meer dan een kille groet van mijn zijde is er op de werkvloer niet bij).

We zijn toch ruim 12 jaar samen geweest en dat (ik zei het al eens eerder)schuif je toch niet zomaar opzij alsof er nooit wat geweest is. Ik denk dat ik op zo'n punt ben aangekomen dat voornamelijk de leuke herinneringen de boventoon voeren en dat het toch wel 12 leuke jaren zijn geweest welke helaas op een nogal "rottige" wijze werden afgesloten.

Iemand zei me weleens om naar mijn hart te luisteren en te doen wat het mij ingeeft. Totzover is me dat altijd goed afgegaan, wellicht verstandig om m'n oren maar weer eens goed te openen... en anders... ja anders ben ik weer een levensles wijzer...

Wesley

Als je blijft staren naar de plek waar de zon onderging, zal je hem nooit meer op zien gaan...

Oja, Snowflake en Boa: bedankt voor jullie reacties!

Wes