Ik hobbel richting De Vier Maanden Uit-'verjaardag'. Na vier maanden kan ik zeggen dat ik de ergste orkaan nu wel heb overleefd. Ik sta weer op de benen; zelfs niet eens meer zo wankel als ik deed toen ik mezelf dwong op te krabbelen. Na vier maanden komt het rustgevende besef dat 'het alleen nog maar opwaarts kan gaan'--en zelfs de gevreesde terugval zal alleen luiter nog maar een struikel zijn. Maar die bodem, die zal ik in dit verhaal niet meer raken.

Na vier maanden begint de omgeving de verandering te bespeuren. Ik ben rustiger, niet meer zo zwaar, mijn inzichten die ik inmiddels heb binnengelaten geven mijn gezicht weer kleur en een glimlach--en de gesprekken gaan niet meer alleen maar over Ex-dit en Ex-dat. In de omgang ben 'ik' weer gewoon alleen 'ik'--en niet 'ik' die de Ex nog steeds op haar schouders met zich meedraagt.

Maar nu de volgende fase. Voorzichtig duikt het woord 'Vergeving?' in mijn omgeving op. Vergeving, het hoger goed, de ultieme acceptatie. Als je dat kan geven, ben je werkelijk vrij, kan je weer gewichtloos rondvliegen. Als je vier maanden lang elke gedachte, elke onbeantwoorde vraag, elke emotie, meerdere malen hebt omgedraaid en in cirkels hebt laten ronddraaien, en de acceptatie valt eindelijk voor je voeten neer--dan kun je bepaalde dingen los gaan laten. En vergeving, is loslaten.

"Oh, uiteindelijk zul je hem kunnen gaan vergeven", hoor ik. "Ja, maar--als je hem nooit kan vergeven, zul je verteerd blijven worden door kwaadheid", wordt mij gezegd.

...

Dit wordt een klus.

Wanneer je jong bent, is het hart flexibel, open--en als het goed is, nog redelijk ongeschaad. En ook al ben ik een grote voorstander om het hart, naarmate je ouder wordt en 1 en ander zal gaan meemaken, toch altijd open te laten staan, zelfs na pijnlijke ervaringen en het risico dat het dan ook de kans loopt om opnieuw gebroken te worden--ik kan niet ontkennen dat het littekenweefsel een beetje van de flexibiliteit wegneemt. Je gaat jezelf proberen te beschermen waar je kan.

In de loop der jaren heb een tamelijk uitgesproken mening over Vergeving opgebouwd. Veranderend van een meisje met een wankelend zelfbeeld (de ideale vliegenstrip voor potentiele manipulerende partners), hongerig naar connectie en de Zuivere Liefde-- in een persoon die zich steeds meer begon te vinden in de realisatie dat bepaalde 'diensten' (zoals vergeving) gewoon 'in rekening' gebracht mogen worden.

Een regel die ik heb uitgeschreven om mezelf te beschermen tegen personen die misbruik zouden kunnen maken van mijn willigheid (?) om mijn eigen pijn als enkel een deel van mezelf te accepteren door hen te vergeven. Iemand vergeven haalt een groot gewicht weg--een gewicht dat je in principe besluit niet meer bij hen te laten liggen. Je ruimt het op. Zonder met 1 woord nog te reppen over het gewicht dat zij bij jou hebben achtergelaten--en dat je zal dragen. Dit zijn daden van pure goedheid--en zielekracht.

Het is niet zo dat ik niet in staat ben iemand te vergeven. Kleine dingetjes gaan me makkelijk af; ik blijf niet lang boos. Zelfs de welbekende 'leugen-om-bestwil' heb ik in het verleden kunnen vergeven--niet in een vingerknip, maar na bezinning toch gedaan. Soms zijn de redenen zo menselijk, dat ik niet anders kan, dan mezelf erin te herkennen. Ik ben ook maar een mens, tenslotte. Misschien had ik in dezelfde situatie wel hetzelfde gedaan.

Maar het zijn de grote dingen, de corruptie op de universele waarden waar ik in geloof, die zoveel moeite kosten om te vergeven. Voor mij, althans--als idealist. Vertrouwen dat wordt geschaad, bewust. Respect dat veel te makkelijk buiten de deur wordt gezet. Eerlijkheid dat ineens wordt omgedraaid en een compleet nieuwe definitie krijgt omdat het 'beter in het verhaal past'.

Op deze gebieden krijg ik het moeilijk omdat ik Vergeving alleen maar kan geven op het moment dat iemand zichtbaar de moeite heeft willen nemen naar mij toe te komen, zijn of haar misstap toe te geven, en het besef met mij te delen dat het verkeerd was. Het gaat niet eens om de Sorry die daarop zou moeten volgen--het besef en realisatie van daden is al meer dan genoeg. Het is zo mooi om iemand zichtbaar te zien groeien door inzichten die zijn opgepikt, na die misstap. Fouten maken we allemaal--maar het is vooal de manier waarop we ermee omgaan. Life wants us to be couragious, zoiets. Op zo'n moment kan ik de ultieme vergeving schenken omdat ik geen kwaadheid kan voelen wanneer iemand emotioneel groeit door misstappen--en dit inziet. Omdat ik niets meer dan bewondering kan voelen voor iemand die de moed heeft gevonden mij, na verlies van gezicht, toch met een gezicht tegemoet te treden. Dat zien, is essentieel voor mijn Vergeving.

En ja, ik weet dat die regelgeving op vergeving een vraagteken zet. Waarachtige, pure vergeving zoals die wordt geschonken in het Budhisme en de Oosterse Filosofieen, komt geheel zonder voorwaarden--daarom staat het te boek als iets dat 'zo hoog' is. En misschien kom ik er over een lange tijd wel achter dat ik gewoon nog niet zo ver, of klaar was, om vergeving te schenken zonder regels en condities. Nu kan ik het zuiver alleen maar bewonderen. Ik kijk erna en lees erover en denk: "wow, dat is een ziel die werkelijk vrij is". Slachtoffers die hun dader vergeving schenken. Moeders die de verkrachters van hun dochters in de ogen kunnen aankijken, zonder beelden van hun hand om zijn nek in een wurgpositie te zien. Ex-geliefdes die elkaar vergeven voor alle pijn en schade die is aangericht tijdens en na die breuk. Dat is nogal wat--als je je ziel zo hoog kunt laten uitvliegen.

Maar het is complex. En wanneer ik te kennen geven dat ik de laatste Ex waarschijnlijk nooit, of nooit helemaal zal kunnen vergeven omdat hij waarschijnlijk nooit met mij het besef zal willen delen dat hij het verkeerd heeft aangepakt--dan krijg ik te horen dat ik 'dus altijd verteerd zal worden door woede'.

Maar ik zie dat niet zo. Mijn woede staat niet in een Tekstboek Psychologie Hoofdstuk waarin er per 10 punten uitgeschreven staat 'hoe dat zou moeten gaan uitwerken'. Ik kan prima leven met de nog steeds aanwezige kwaadheid die ik voel. Omdat ik het heb geisoleerd; het staat nu op een eiland met Zijn Naam erop. Eiland omgeven door water. Om de woede te herbeleven moet ik naar dat eiland toe roeien (of zwemmen, hangt van mijn emotionele stabiliteit af); maar het is dus een keuze geworden om het te voelen. Het begint steeds meer los te drijven van mijn leven en de eventueel nieuwe (liefdes-)ervaringen die ik in de toekomst zal gaan beleven. De woede is alleen voor hem bestemd, niets en niemand anders--en ik besef waar de grens nu ligt. Het is afgebakent. Het staat niet in de weg en het beheerst me ook niet (meer).

Maar leg dit maar eens uit, dat het ook op deze manier (prima?) kan werken--wanneer boeken het tegenovergestelde beweren.

Hoe zien anderen Vergeving? Zijn er mensen onder ons die de Vergevings-fase inmiddels bereikt hebben? (good for you). Zijn er anderen die waarschijnlijk nooit Vergeving kunnen opbrengen?

Reacties altijd welkom

Bellis