Beste ldvd-ers,

Het is een eventjes geleden dat ik iets geschreven heb maar ik heb wel geregeld rondgekeken en de verhalen gelezen.
Ik heb de laatste tijd heel veel nagedacht en heb geprobeerd dingen echt goed op een rijtje te krijgen in mijn hoofd... wat ik merk is dat ldvd ervoor zorgt dat je hoofd net een willekeurige CS station is ten tijde van het spitsuur!
ik omschrijf dat gevoel alsof je midden in de stationshal staat en alle mensen hebben haast en rennen langs je heen, door je heen en jij zelf???
jij staat daar maar met de ziel onder je arm letterlijk....
niks smaakt ,niemand is grappig en niks brengt vreugde in je leven.
Je probeert door te gaan en je dagelijkse leven gaat door maar die pijn blijft ergens verborgen zitten en zodra je weer alleen thuiskomt of iets ziet wat een herinnering oproept dan voel je weer die pijn... ik heb het geloof ik al weleens eerder gezegd:
Het is net alsof er een gat in je ziel zit en de wind erdoorheen waait...
totale leegte, teleurstelling,wanhoop en pijn......veel pijn.

De laatste 3 maanden waren heel erg zwaar en ik moet zeggen dat ik nooit had gedacht dat het mij zou overkomen (net als de meeste onder ons).
Soms proberen wij hoop te hebben op iets wat eigenlijk allang niet meer bestond en romantiseren wij een persoon die slechts een personage was.....
het moeilijkste is dat ieder juist een hele leuke tijd met zijn ex heeft gehad en veel heeft gedeeld en alles had willen doen: Samen oud worden, gelukkig zijn en een eenheid vormen.
in veel gevallen hadden we zelfs ons leven voor iemand willen geven!!!
Het is zo jammer dat wij niet in sommige gevallen elkaar gedachten kunnen lezen...dat scheelt een hoop teleurstellingen.
in feite worden wij alleen teleurgesteld doordat wij TEVEEL van anderen verwachten.
Het geven van onvoorwaardelijke en pure liefde zou toch genoeg moeten zijn om dat ook terug te ontvangen??
ik merk dat ik mij daar erg in vergist heb... een ware drama en discrepantie in de liefde dat je geloofd te krijgen wat je geeft en dat het genoeg zal zijn om de relatie te behouden.

in feite zijn wij zo beinvloedbaar door alles om ons heen en de een is daar wat zwakker voor dan de ander... mensen hebben verschillende behoeftes en gevoelens en praten daar niet altijd graag over....in bepaalde gevalen zelfs liever NIET!!!!

ik merk dat ik door het ldvd totaal uit evenwicht was gebracht....
er is uiteraard wel veel gebeurd maar ik ben er echt letterlijk helemaal door naar de klote gegaan (tussen mijn oren)
ik zag het niet meer zitten en ik wilde ermee stoppen.... geen zin meer om te leven.
Alles kwijt: vrouw, bedrijven,geld en daarnaast gevoel van eigen waarde ,vreugde en een doel.
achteraf gezien zijn de eerste dingen die ik noemde slechts materieel:
ik was liever alles materieel kwijtgeraakt dan mijn ware zielemaat te verliezen en zo denk ik er nog steeds over.

Wel is het voelbaar voor mij dat ik vooruitgang heb geboekt.... het vergt veel van mezelf maar ik moet doorgaan....en niet opgeven.
ik ben zo blij dat ik niet naar de fles heb gegrepen of ben doorgeslagen: ik heb echt gewoon koud op mijn dak laten komen.
veel gehuild , gerouwd en echt diep in verdriet gezeten...zij was en is de ware voor mij!!!!

hoe langer ik dat bleef zeggen hoe langer ik erin bleef hangen.
nu denk ik ondanks alles nog steeds dat zij heel speciaal voor mij is maar het was niet bestemd... daarom is het gegaan zoals het is gegaan.
als zij van mij zou houden dan zou ze zijn gebleven....daarnaast besef ik mij dat ook al zou het goedkomen ik nooit zou kunnen vergeten wat er is gebeurd.
een relatie gaat niet zomaar uit en is door een breuk toch enigzins verziekt... wat ik ben gaan inzien is dat het altijd tussen ons in zal blijven staan.
omdat je namelijk samen een verleden hebt..... dus ook al lijkt het ideaal om helemaal opnieuw te beginnen en het verleden te laten voor wat het was: in hoeverre is dit eigenlijk wel reeel?
ik weet vandaag dat ik altijd mijn twijfels zou blijven houden en dat ik voortdurend een angst zou hebben van " als ze maar niet weer weggaat en mij achterlaat"....

het hart zegt iets anders en je hoofd zegt iets anders.
maar ik merk dat naarmate de tijd vorderd je toch begint af te vragen of het wel allemaal zo ideaal was of dat het alleen leefde in mijn verbeelding?
En ook al was het ideaal wil het nog niet zeggen dat het voor de ander ook zo ideaal was???
dat is nou ware discrepantie onderling....echt te naar voor woorden waardoor je letterlijk van binnen het gevoel hebt dat je kapot gaat.
alles lijkt goed omdat je samen een eenheid bent en er voor vecht in voor en tegenspoed en vervolgens is het net alsof je samen met je partner een boekje zit te lezen op weg naar vakantie in de trein en zonder dat je het doorhad heeft ze helemaal geen trek in vakantie en al helemaal niet met jou dus is ze uitgestapt!

wat ik vervelend vind zijn de ups en downs die avond komen opdraven.... en dat je veel herinneringen hebt aan elkaar en dat de gekste dingen je aan je ex kunnen doen laten denken.
ik heb ontdekt wat daar tegen helpt: erop uit gaan en nieuwe herinneringen maken en desnoods zelfs op die plaatsen waar je moeite mee hebt!!!!!!
moet je wel klaar voor zijn en een goede dag hebben maar het helpt echt waar.

Voor de mensen die net aan hun ldvd zittten wil ik het volgende kwijt:
Gun jezelf de ruimte om te rouwen en te huilen....word je krankzinnig van verdriet ,wrok ,jaloezie of wat dan ook geef jezelf de ruimte om dat te voelen....ga naar het strand of bos of een weiland en schreeuw de longen uit je lijf en de laat de tranen stromen totdat ze op zijn.
het geeft niets en je zal helen.
het getuigd niet van zwakte maar van innerljk kracht en van respect voor je gevoel en wat je voelde voor je ex....

sommigen hebben hoop en ik denk dat er voor sommigen nog zeker hoop zou kunnen zijn op herstel van de relatie...daar ben ik zelfs van overtuigd.
vraag jezelf af:
- kan je het verleden loslaten en opnieuw beginnen zonder ooit meer over jullie oude verleden te praten? bijvoorbeeld: je ex is vreemdgegaan of er zijn andere moeilijke situaties geweest...kan je dat echt loslaten???
- kan je diegene vertrouwen en vooral jezelf vertrouwen dat het nu helemaal goed zal zijn tussen jullie? je nooit meer praat over jullie verleden.
- jezelf afvragen waarom het nu dan wel zou moeten lukken?
als je denkt dat dit geen probleem is dan zou je het kunnen wagen.... maar hoe pijn zal het doen als het weer niet zal lukken.

ik begin harmonie te vinden tussen mijn hoofd en mijn hart en probeer in te zien dat alles een reden en een bestemming heeft.
het klinkt voor sommige misschien vreemd maar ik voel dat god een ander plan voor mij heeft en mij juist heeft van de ellende waarin ik zat zonder het te merken:
een relatie met mankementen waarin ik mezelf voor de gek hield en dacht samen gelukkig te kunnen zijn doordat ik de ander gelukkig wilde maken en daar alles voor over had.
en hoe dan ook: ik voel nog steeds dat zij eigenlijk diegene is van wie ik hou en de ware is maar dat het niet bestemd was.

OF: WIL IK GEWOON BLIJVEN GELOVEN DAT ZIJ DE WARE IS DOORDAT IK HAAR KWJT BEN EN DE HERINNERINGEN DOOR MIJN HOOFD SPOKEN TERWIJL HET GEMIS VAN HET WEGVALLEN VAN JE EX BLIJFT AANHOUDEN????????

begrijp mij niet verkeerd want ik heb de antwoorden ook niet.
ik schrijf alleen wat ik voel en een van de vele gedachtes die k de laatste tijd heb gehad...misschien dat iemand anders er ook iets aan heeft.

ook al denk je: deze pijn gaat niet weg!
de pijn zal weggaan en je zal jezelf hervinden als je maar tegen jezelf blijft zeggen dat het goed gaat komen....want het komt goed.
Vergeef het de ander en vergeef het jezelf.... dan kan je beginnen aan genezing en zal je groeien.

Zit je echt in nood en vraag je jezelf af wat te doen?? ben je in wanhoop??
vertrouw en richt je tot god....gewoon op jouw eigen manier.
zijn liefde bevat een levensveranderende kracht!!!

veel sterkte lotgenoten,

XXX
David