Als je op de rit hebt wie je bent en wat je wilt en daarvoor knokt. Dan sta je je vrouwtje. Dan pas zie je de ware intenties van mensen weer. Als je nog zwakke plekken hebt weet altijd wel iemand je daar te raken, maar dat zegt meer over die ander dan over jou.
Mensen gooien soms een deur dicht uit angst, maar wat heb je aan angsthazen, want als puntje bij paaltje komt laten ze je toch vallen.....Het zegt meer over hen dan jou. Jij doet het dus niet fout.....Neem rust ga wandelen , lezen slapen en lachen....
Hee meis je komt er wel ik ben er ooit ook doorheen gegaan en ben nu verder.....met meer vallen dan opstaan, maar nu sta ik toch weer...

Eeffie

He Femmie, inderdaad enorm vervelend zo'n gevoel maar ook weer zo herkenbaar. Ik heb wel eens het gevoel dat ik de spelregels van het leven niet ken en steeds zo diep wordt gekwetst. Anderen lijken daar in mijn ogen zoveel beter mee om te gaan, zij lijken hun pad te kennen en ik voel me alleen maar verloren. Toch weet ik dat ik me niet altijd zo heb gevoeld, dat het dus niet echt iets van mij is maar meer van deze periode. Want dat blijft het toch hoor, een periode in je leven. Wel een die vaak veel te lang lijkt te duren. Ook moet je niet vergeten dat door hetgeen je is overkomen je ineens veel bewuster in het leven bent gaan staan. Dat is op zich iets moois maar je ziet ook veel meer van de minder mooie kanten van dingen/mensen die je eerst misschien niet zag. Ik denk dat dit ook een fase is, het zal afnemen maar hopelijk nemen we wel de herinneringen van onze levenslessen mee. Femmie, erg lang verhaal om eigenlijk te zeggen dat ik weet hoe je je voelt maar dat ik denk (en het ook bij anderen heb zien gebeuren) dat dit tijdelijk is en dat ook jij je plekje weer zult vinden. Lis

Thanks voor jullie lieve reacties...

Ik probeer dit ook maar als weer een zoveelste fase te zien, namelijk de fase terug de wereld in en nieuwe mensen een kans geven.. mijn radars en voelsprieten staan nu zo scherp als t maar kan en als iemand die nog niet in mijn vaste kring zit maar wel dicht bij me komt ook maar iets doet, dan flip ik gewoon. Ik kan echt niks hebben, en zit meteen weer aan de grond.

Dat wantrouwen is niet heel negatief denk ik, een beetje wantrouwen mag best in deze wereld. Maar wel negatief is het effect op mijn gevoel. Hoop dat dat ook een fase is en dat ik over een tijdje wat minder makkelijk van mn voeten af te trappen ben... herkennen mensen dit?