hallo iedereen, hier een verhaal van een hele verdrietige vrouw.

Ik heb een relatie gehad van 15 jaar waarin ik bijna 11 jaar getrouwd ben geweest. Helaas is door omstandigheden ons huwelijk beeindigd en zijn we sinds 6 maanden officieel gescheiden. We hadden een heleboel problemen en de enige manier (voor mij) om dat op te lossen was werken aan mezelf maar helaas kon ik dat niet thuis omdat die ruimte me niet werd gegeven. Nu heb ik dus mijn eigen huisje. Wel is het zo dat het contact tussen ons altijd is blijven bestaan en we nog altijd ons verdriet met elkaar deelden. Ik heb ook altijd gehoopt dat we ooit weer terug bij elkaar zouden komen als ik alles een beetje op een rijtje had, maar ik denk dat ik daar niet helemaal duidelijk in ben geweest. Ik wilde ook niet dat hij hopeloos zou wachten op iets wat misschien niet meer terugkomt. Dat heeft mij doen besluiten om iets meer afstand van hem te nemen en dat heb ik hem ook uitgelegd. Hij begreep dat volkomen. Nu heeft hij me dus verteld dat hij iemand anders heeft leren kennen en daar heb ik zoveel verdriet van. Ik hou nog steeds van hem en dat wist hij ook wel maar toch heeft hij gedacht dat ik niet meer terug zou komen en hij wil verder. Ik snap hem zo goed maar ik heb zoveel verdriet hiervan, lijkt wel of ik de hele situatie van een jaar geleden weer moet doormaken. Nu heb ik hem dus uitgescholden puur uit verddriet, woede en onvervalste jaloezie. Ik weet dat ik dat niet had moeten doen want dat verdiend hij niet maarj a een mens doet rare dingen in zo'n situatie. Pfffffffff.......weet echt niet ik moet doen, vrienden kiezen ook allemaal zijn kant omdat ze vinden dat het mijn eigen schuld is....had ik maar niet weg moeten gaan.......hebben ze gelijk?